Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Huisartsen

%28 %028 %2020, %RPermalink
Nu heb ik 34 jaar op Terwinselen gewoond plus 9 jaar op Blijerheide dus samen 43 jaar en steeds dezelfde huisartsen praktijk gehad. Sinds augustus 1994 woon ik in Heerlen en nu begin ik aan de vierde huisartsenpraktijk. Ik wordt er mismoedig van. Palmen liet zich niks zeggen, daar kon ik vertrekken omdat ik te mondig was. Van de Brand hield me al 15 jaar aan het lijntje en vond haar man belangrijker dan de gezondheid van de patiënt. En Vreuls die nou ja die keurt discriminatie goed, en heeft bar weinig inlevingsgevoel, houdt zich nooit aan afspraken en communiceert niet. Maar wat ik het ergste vond was dat ze misbruik maakte van vertrouwelijke informatie, om haar eigen gelijk te krijgen. Eens vond ik haar een heel goede arts, maar in de loop van de jaren verging dat. 
Het begon met de praktijkassitente Kim. Die was daar voor de hoge bloedruk en gewicht, dat klikte niet, ze had tijd genoeg, maar het was net of je met een robot te maken had. Ik had mezelf op dieet gezet, in een bepaalde periode viel ik niet zo veel af. Daar maakte ze een opmerking over. Ik zeg waar bemoei je je mee, afvallen doe ik uit mezelf, niet in opdracht van jou. Het is mijn keuze, niet jouw opdracht. Ik ben niet meer gegaan. Ik heb er met mijn huisarts Mevr. Vreuls over gehad en zij zei dat het goed was dat ik het aan kaartte daar leerde men van, nou daar werd niks van geleerd. Ik denk ook niet dat ze het heeft aangekaart. Ik kreeg op een gegeven moment last van atriumfibrileren, als ik dat had zei men iedere keer dat ik naar de praktijk moest komen, terwijl voor andere mensen met het zelfde probleem meteen een ambulance werd gebeld, of zoals een Mevr. van een huisartsenpost ooit opmerkte, dat ik absoluut geen inspanningen mocht doen als ik dat probleem had. Blijkbaar had ik het verbruidt zoals ze dat hier zeggen na het incident met Kim. Uvver d’r schatte springen, zoals ze dat zeggen kunnen ze niet. Dat merkte ik toen ik gebruik maakte van de praktijk psycholoog, Vreuls zei, de eerste weken moet je er rekening mee houden dat je 3 maal per week een afspraak hebt, nou zei ik dat is goeden plaats van 3 maal per week werd het 3 maal per jaar. Dat schoot niet op. Met de verwijzing naar een psycholoog in het Zuyderland gingen ze weer de fout in, er kwam een afzegging, maar mij werd dat niet meegedeeld. Dus ik zat maar te wachten en te wachten, tot dat ik zelf maar eens ging bellen met Zuyderland, wat blee een half jaar eerder hadden ze al een afzegging gestuurd. Toen liet ik een verwijzing naar Maastricht uit gaan, dat duurde en duurde ook maar, nog maar eens een afspraak gemaakt, ja ze zou bellen, maar ik hoorde niks, zelf maar eens gebeld. Nee gebeld had Mevr. Vreuls niet. Je kon geen afspraken met haar maken, ze was voor geen meter te vertrouwen, dat ze die afspraak ook na kwam. 
Dat het atriumfibrileren komt van brood dat heb ik zelf uitgevonden, ik ben nooit serieus genomen, als ik dat probleem had. 
Ze liet je wel altijd in de waan dat je serieus werd genomen, maar als puntje bij paaltje kwam, was ze er niet voor de patiënt. 
De doktersassistent Mariet, bleef me met meneer aanspreken, iedere keer aan de telefoon zei ik dan het is Mevr. Iedere keer het zelfde liedje als antwoord, sorry meneer, of alleen sorry. De sorry emmer liep over bij, ik kon er niet meer tegen, na 1,5 jaar. Ik was al een paar keer met Mevr. Vreuls daarover gaan praten en ze zei iedere keer dat ze die Mariet er weer Op gewezen had niet te doen, maar het hiep niet. Dus na 1,5jaar stuurde ik een mail dat ik een klacht wegens discriminatie zou indienen, maar er kwam geen reactie, geen verontschuldiging niks totaal niks mijn gevoelens werden helemaal genegeerd door iedereen. Nou ik heb een klacht ingediend en het discriminatie bureau heeft een brief gestuurd, blijkbaar kon men daar helemaal niet tegen. In de Maatschap van Mevr. Vreuls mag je blij zijn als transgender dat ze je te woord staan, maar als je gediscrimineerd wordt en je gaat daar tegen in protest, dan mag dat niet, dan ben je intolerant. Dat overkomt me wel vaker. Ik mag blij zijn dat ik getolereerd wordt. Niet elke assistent daar was zo er zaten ook heel welwillende mensen, maar als er een tiran met haren op in haar mond rond loopt en dat is die Mariet, dan weet je het wel. 
Weer een nieuwe huisarts, ik zie er tegen op. Weer mijn verhaal doen, wat weten ze van de klinefelter problematiek. Want dat we een apart soort volk zijn in de. Maatschappij, dat is wel duidelijk. 
Volgende week maar eens een afspraak maken. 
Ik wordt er moe van, moe van het leven. 
Viviënne
Comments