Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Doorverwijzing

%29 %490 %2019, %RMumc, VumcPermalink
Vandaag heb ik de brief ontvangen van de doorverwijzing naar Maastricht. Nu staat er in de brief op eigen verzoek, dat is maar de halve waarheid. Ik had voor verwijzing naar Maastricht gevraagd, omdat zij geen vrouwelijke endocrinoloog voor me hadden die in de middaguren zat. Bovendien moest die endocrinoloog verstand hebben van het syndroom van Klinefelter. Ze hadden wel de toezegging gedaan naar mij dat ik een endocrinoloog kreeg die verstand had van Klinefelter en ik heb er ook een gekregen, maar die zat niet tegelijkertijd met mijn psycholoog, bovendien ging die weg bij de afdeling genderdysfory. Nu hadden ze me nog buiten de afdeling kunnen indelen, maar dat ging blijkbaar niet. Bovendien wilde ik dat alles op een dag was . Want ik moest binnen 1 week 2 maal reizen. Daarvan moest ik 1 reis zelf betalen, was daar iedereen keer 75 euro aan kwijt. 2 maal reizen op een week is ook te vermoeiend voor een Klinefelter. Elke endocrinoloog die Klinefelter specialist is weet dat. Een Klinefelter heeft een soort vermoeidheidssyndroom. 
Mij werd de vraag gesteld waarom geen mannelijke endocrinoloog. Die vertrouw ik niet. Daar heb ik te veel negatieve ervaringen mee. Voor mannen zijn Klinefelters sowieso wezens die er niet bij horen. Mannelijke artsen kunnen ook niet communiceren, ze hebben meestal het receptenboekje in de hand, voordat je binnen bent. Mannelijke artsen kunnen ook niet luisteren. Veel klachten kun je oplossen met een goed gesprek. Maar gesprekken voeren kunnen mannelijke artsen niet. Die hebben vaak een te groot ego. 
Dus mochten ze ooit op het idee komen in Maastricht mij een mannelijke arts voor te schotelen, ga ik meteen naar huis, die kan ik ook in Amsterdam krijgen. 
Dus ik ben benieuwd. 
Viviënne
Comments