Deel het met de burgemeester is een oproep van de burgemeester van Heerlen, om te vragen hoe mensen met deze crisis omgaan. Je hart luchten, een lezend oog. 

Nou dat heb ik gedaan. En het volgende opgestuurd:

 Beste Emile
Ik heb er geen moeite mee, om alleen te zijn, om niemand meer over de vloer te krijgen.
In 2016 had ik plotseling de politie aan de deur. Ik had mijn heg te hoog vond men. Ik had ze uitgenodigd om bij mij te komen meten, maar dat weigerde men, dat was niet correct, want het is mijn heg. De heg was en is niet te hoog. Hij mag 2 meter zijn en dat is die ook. Omdat ik niet tegen onrecht kan lag ik daar wakker van en dat noodzaakte me om de huisarts te bellen, omdat ik me niet meer in de hand had. In het gesprek met de huisarts kwam er uit dat er een onderliggend probleem was. Ik kon niet mezelf zijn. Om te laten onderzoeken of dat ook zo was, heeft ze me verwezen naar de Genderpoli in de VuMc. Waar begin je aan met een leeftijd van 65 jaar. Gevoel kent geen tijd. Waar een intimiderend optrede van de politie al niet goed voor is.
Nou toen ik bij “vrienden en kennissen” bekent maakte dat ik naar de Genderpoli ging, was ik ze allemaal kwijt. Vandaar dat ze tussen aanhalingstekens staan. Ik was alleen. Vroeger als kind was ik geen lezer, maar het boek van Remi Alleen op de Wereld heb ik verslonden en zeker 10 maal gelezen. Alleen het happy end mis ik nog steeds. Het was moeilijk om niemand meer te hebben, daar kwam bij dat er inderdaad sprake bij mij was van Genderdysforie. De overschakeling van het mannen naar het vrouwen hormoon, gaat je niet in de koude kleren zitten, dat gaat met heel wat emoties gepaard en opvliegers en met alles wat in een overgang thuis hoort. Lastig als je niemand meer hebt.

In 1976 werd ik werkloos. Mijn baas Dhr. Bogaert had kanker gekregen en verkocht zijn garage, waar ik werkte als eerste monteur, aan Nefkens een Peugot garage. Bogaert had Renault. Nefkens nam ons niet over en ik stond op straat. In 1976 zat de economie in een dip. Dus weer opnieuw werk krijgen was lastig. Bovendien was ik bezig met de lerarenopleiding op de HTS in Heerlen, voor Docent Wis- en Natuurkunde. Ik slaagde in 1977 hiervoor. Maar werk daar in vinden ging niet. Ik ben het hele land doorgereisd, maar het mocht niet baten. Ik kreeg een burn-out van het alleen maar thuis zitten. Een vriendin van mijn zus, maatschappelijk werkster, kwam met de tip om vrijwilligerswerk te gaan doen en zo kwam ik bij de EK Meubelbeurs terecht. Wij waren de voorloper van de RD4 winkels, waar men tweedehands goederen kan kopen. Dat werk heb ik 10 jaar gedaan, achteraf de mooiste werkplek van mijn leven. Veel geleerd over mensen en meubels.

In oktober 2002 ontdekte ik per toeval dat ik geboren ben met het syndroom van Klinefelter. Mannen met syndroom van Klinefelter hebben 1 X of meerdere X chromosomen te veel. Bij mij is dat XYXXY dus ik heb normale cellen en ik heb Klinefelter cellen. De benaming hiervoor is klinefeltermozaïek. Mensen met de mozaïek vorm zijn de enige Klinefelters die hoog begaafd kunnen zijn. Bij mij was het IQ 130. Vandaar dat ik die docenten opleiding kon halen.
Toen ik het ontdekte stortte enerzijds een wereld in, maar anderzijds vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Waarom ik b.v. nooit een blijvende relatie had gehad. De testosteron ontbrak er was geen jacht instinct, wat elke normale man had en was ik wel een man, ik had me nooit als dusdanig gevoeld. Op de lagere school, werd ik altijd als laatste gekozen, als we weer eens in de gymles aan zitvoetbal of aan trefbal deden. In een voetbalclub zat ik niet. Ging altijd met meisjes om, want met het gedrag van jongens had ik niks mee. Het liefste speelde ik met mijn buurmeisje Annemie in de tijd op de lagere school. Een verhuizing maakte daar een abrupt einde aan. Ik heb haar nooit meer terug gezien. Ik was weer alleen.

Nu mag ik eindelijk zijn wie ik ben. Ik ben er gelukkig mee. Ik heb me nog nooit zoveel kleren gekocht. Kleren interesseerde me nooit. Uitzien ook niet, maar nu wel. Deels zijn ze nieuw deels zijn ze gekocht bij Renata’s Festo op de Heerlerbaan een plek waar je je kleren kunt laten maken en ze verkoopt tweedehands vrouwenkleren. Eindelijk mag ik die persoon zijn die ik ben Vrouw. Nu mag ik me gelukkig prijzen dat ik in een straat woon, waar ze me op 1 persoon na tolereren. Niet dat ze over de vloer komen, maar ze praten met me als ik ze ontmoet, als ik met mijn hondje onderweg ben. Dat is al heel wat. Bij de huisarts ben ik moeten weggaan, daar werd ik zowel door de huisarts als door verschillende assistenten niet getolereerd. Blijkbaar was dat. door mij naar de VuMc te sturen in 2016 een dooddoener geweest. Misschien had men gedacht, dat ik dat nooit zou doen. En toen ik het toch deed, dacht men het komt er niet van. De tijd van de psychologische onderzoeken, was geen makkelijke tijd. Zeker niet als je niemand meer hebt, waar je mee kunt praten. Je gevoelens delen. Dat is er nog steeds niet, zelf ben ik ik gelukkig dat ik nu mag zijn wie ik ben. Maar is niemand waar ik dat geluk mee kan delen.

 Ik hoop dat deze tijd een paar dingen doet veranderen in de maatschappij. Dat de solidariteit weer terug komt in de samenleving. Dat men gaat beseffen, dat het niet leuk is om de hele dag op elkaars lip te hangen. Dat werkloos zijn, helemaal niet leuk is. Dat gehandicapt zijn dat ook niet is. Dat de sociale contacten belangrijker zijn dan geld verdienen, dat de marktwerking in de zorg wordt afgeschaft, dat al die verschillende ziektekosten verzekeringen worden afgeschaft, dat het basisloon wordt ingevoerd, want met een basisloon waren er nu geen problemen geweest, waren de extra’s voor de ZZPer niet nodig geweest. Dat het niet leuk is om vluchteling te zijn.
Dat we eens eindelijk van die rechtse troep afkomen, die de wereld al decennia lang teistert.
Ik spreek de hoop uit dat U en ik het overleeft en met ons al die anderen mensen die ons lief zijn. Over 9 maanden hebben we een babyboom, op het einde van de Corona crisis een echtscheiding boom. Ik hoop dat mensen beseffen dat mensen negeren, omdat ze zich zelf willen zijn niet leuk is. En dat geldt ook voor de gemeente Heerlen, want antwoorden op mijn vragen aan de gemeente komt geen antwoord van niemand.
Mijn buurman, die durft niet meer naar buiten te komen. Bang dat hij het virus vangt. Roker en rokers hebben een maal een groter probleem met dit virus. Ik hoop ook dat deze persoon tot inkeer komt en dat mensen discrimineren, om wat dan ook tot het verleden gaat horen.

Het antwoordt van Roemer:

Beste Viviënne

Gisteren heb ik maar weer eens een brief geschreven naar de gemeente Heerlen, over hun beleid t.a.v. de LHTB gemeenschap en in het bijzonder transgenders. Op hun site kan ik niks terug vinden. 
Toen ik deze week iemand vertelde dat ik aangifte had gedaan, zei ze met jou ga ik niet meer om, je zou wat toleranter moeten zijn. Dat is de omgedraaide wereld. Ik wordt niet als volwaardig mens gezien. 
Ze zei eigenlijk ik gedoog je, maar voor de rest moet je je kop  dichthouden, doe je dat niet, dan praten we niet meer met elkaar. Ben ik jaren met Elllen B. in gesprek geweest en dan wordt je geconfronteerd met zulke discriminatie, want dat is het uiteindelijk, pure discriminatie. 

Hier de brief.


Geachte Raad, Geacht College,

Vroeger, als kind, was Kerstmis een mooie tijd. Geen scheldende of slaande ouders 1 keer per jaar vrede op aarde. Niet alleen in de wereld maar ook thuis. Opa en oma kwamen die dag. Misschien lag het daar aan. Het was de moeder maan mijn vader, en zijn stiefvader, want zijn echte vader was in 1949 overleden. 
‘S morgens beschuit met muisjes, allemaal aan de grote ovale tafel, die voor die gelegenheid was uitgetrokken, want normaal kwamen we niet in de kamer. Op de tafel stonden paddestoelen met kaarsjes voor elk kind 1 en in het midden 2 grote houten kandelaars met grote kaarsen. De houten kandelaars waren een cadeau van Tante Ketha en Ome Mies, de laatste had ooit gediend in het leger tijdens de oorlog in Indonesië en ondanks dat mijn vader niks moest hebben van legers en soldaten, stonden de kandelaars altijd met de kerst pontificaat midden op de tafel.  De boter was room boter of zoals we thuis zeiden goede boter. Ze zaten in ronde boterschotels, die alleen met de kerst op tafel kwamen in die tijd. Mijn moeder had er roosjes van gemaakt.  De kerststol ontbrak natuurlijk ook niet. Ook zelf gemaakt, evenals de rozijnen broodjes. Ik kan de smaak nu nog proeven. Ze waren heerlijk. 
Mijn moeder had de tafel in de nacht gedekt, toen we naar de nachtmis waren, want dat hoorde bij een rooms katholiek gezin. Een of 2 keer was het een echte witte kerst. 

De kaarsjes op tafel en in de boom werden ontstoken. Ja in de begin jaren van de jaren vijftig hadden we echte kaarsjes in de boom. Goed geplaatst zodat er geen brand kon ontstaan, mijn vader was niet voor niks bij de brandweer op de mijn. De gordijnen bleven dicht, zodat het een gezellige bezigheid bleef. 
Cadeaus hadden we niet met de kerst, want wij vierden immers sinterklaas, ik denk dat we de enige waren in de straat. Want de meeste mensen vierde de kerst met cadeaus. Wilde mijn vader, wiens moeder een Duitse was, zich afzetten, tegen de Duitse traditie, na een oorlog met veel ellende en waar ze op het einde zijn vriend doodschoten door een verdwaalde kogel, wie zal het zeggen. Zelf vertelde hij nooit veel over de oorlog, die in die tijd nog vers in het geheugen lag van al die jonge gezinnen die hem op een of andere manier overleeft hadden. 
Het ‘s middags waren opa en  oma op het kerstdiners, een 5 gangen diner, dat begon met asperges met gevulde eieren en ham en eindige met mousse de chocolat, allemaal zelf gemaakt. 
Op mijn 22ste werd ik vegetariër, veroorzaakt door de 6 weken dat ik geen vlees mocht eten vanwege een leverontsteking. Vanaf die tijd ben ik me gaan afzetten tegen dat vreten op aarde. 2/3 van de wereldbevolking lijdt honger en hier kan het niet op. Daar is niks gezelligs aan. 

In 1992 leer ik Veronika kennen, niet mijn zus, maar een vrouw uit Enzesfeld-Lindabrunn uit Oostenrijk. 20 jaar kerst in de Duitse traditie. Cadeaus en diner op de avond van de 24 december. De beschuit met muisjes heb ik er in gehouden in die twintig jaar, ook het ontbijt met zelfgemaakte broodjes. En de kaarsjes op de tafel en de roosjes in de botervloot, die dan nu niet meer rond was, maar wat geeft het, het ging om het idee. Veronika had een zoon Lukas en zo vormde we dan toch dat gezinnetje tegen wil en dank. Ik kon geen kinderen krijgen en zij geen man, door een apart karakter, dat door velen niet begrepen werd. 
Maar aan alles komt een einde. Ze verhuisde naar Oostenrijk en brandde alles achter zich af. Toen was ik weer alleen. Alleen met mijn hondjes. Eerst Fuchur en nu Fifi. 
Op kerstavond een traantje wegpinken bij het concert van André Rieu. Op kerstdag wandelen met de hond. Waar je niemand tegenkomt. Iedereen zit aan die gezellige tafel met de kaarsjes uit mijn jeugd.  

Ik moet toch nog eens gaan opschrijven, waarom ik onterfd was en hoe het eigenlijk is.  Ik bedoel als je iemand onterfd, omdat hij iets heeft waar hij niks aan kan doen, geboren met Klinefelter, dan ben je een barbaar en heb je totaal geen gevoel. Maar toch speelt die Klinefelter een grote rol. Ook dat men dit al weet voor mijn militaire dienst. Van kleins af aan ben ik in dat gezin van ons een minder mens geweest. Dat valt aan te tonen door het feit dat ik overal buiten gesloten werd, het zware werk wat ik moest doen en het fysieke geweld wat ik altijd moest incasseren. De zus die na mij komt heeft ook altijd veel fysiek geweld ondervonden, maar die heeft ook als kind veel gekwakkeld met haar gezondheid, blijkbaar hadden mijn ouders een probleem met kinderen die in hun visie niet perfect waren, die kostte te veel tijd. Geduld was niet aanwezig in dat gezin. 
We schrijven het jaar 1987. In 1988 zouden mijn ouders 40 jaar getrouwd zijn. Dat alleen klopte al niet, want ze waren 16 oktober 1947 getrouwd voor de wet. Daar werd totaal aan voorbij gegaan. Dat werd ook niet gevierd. Het enige wat telde was het trouwen in de kerk. Dat was vreemd. Enerzijds hing hun het katholieke geloof de keel uit anderzijds hielden ze vast aan de gebruiken van dat zelfde geloof.
Tussen kerst en nieuwjaar kwam men bijeen in Voerendaal bij mijn tweede zus, om te bespreken wat men ging doen bij dat veertig jarig huwelijksfeest. Wat ik niet wist, was dat alles al geregeld was. II ging dus met de gedachte, dat je ideeën kon spuien, het gesprek in en de voorstellen van mij werden weggehoond. Dat kan ik zelfs aantonen, want zonder dat zij niet wisten, liep mijn videocamera mee tijdens dat gesprek, ik had hem vergeten uit te zetten.  
Een van de feiten van hun was het maken van een boek. Iedereen kon daar een vrije bijdrage aan leveren, behalve ik. Ik kreeg gezegd wat ik moest bijdragen. Aan dat feit kun je zien, dat ik dus niet voor vol aangezien werd en als een debiel behandeld werd. 
Ik was 10 jaar eerder geslaagd voor leraar wis- en natuurkunde, dat maakte niks uit. In hun visie was ik een debiel. Dus het feit dat ik geboren ben met Klinefelter moeten ze geweten hebben van voor militaire dienst. Het zat in de opvoeding en iedereen deed er aan mee om mij als een achterlijk persoon te behandelen. In 1987 was ik 36 jaar. Ik bedoel maar. 
Ik deed natuurlijk niet wat zij wilde, want ik zag mezelf niet als een debiel. Ik woonde 3 jaar niet meer thuis en had een andere visie op mezelf, maar ook op de anderen in het gezin gekregen. Ik kreeg steeds meer in de gaten, hoe onderdrukt ik was geweest in de 34 jaar dat ik thuis gewoond had. 
Toen het boek gepresenteerd werd op de huwelijksfeest was uiteindelijk 80% van het boek mijn bijdrage. Want het werd in hoge mate een fotoboek. En ik had al die foto’s ontwikkeld. Alleen in de colofon stond niet mijn naam. De ergste belediging tot nu toe in mijn leven. Toen ik vroeg waarom. Kreeg ik als antwoord van de samensteller Felicitas Crutzen, ik had niet gedaan wat zij gezegd had. Befel ist Befel , de Duitse roots deden hun werk.  Onbegrijpelijk, wel mijn foto’s gebruiken, maar niet mijn naam vermelden. Ongehoord, ik heb er nog steeds geen woorden voor. 
10 Jaar later, zouden mijn ouders dan 50 jaar getrouwd zijn. In de tussentijd kwam ik bijna niet meer thuis en met mijn broer en zussen had ik gekapt. Ik kreeg desondanks toch een uitnodiging, waarop ik reageerde, dat ik alleen kwam, als de belediging van 1988 gecorrigeerd werd, want het had geen nut, om daar voor spek en bonen te zitten en het risico te lopen dat me dat een tweede keer zou overkomen. Ik moest mezelf in bescherming nemen. 
Er kwam nog een zus bij me op bezoek, met haar man, om me te overtuigen toch maar te komen, maar de zus die had moeten komen, Felicitas Crutzen, de veroorzaker, die kwam niet. Ze had niet geleerd om fouten toe te geven. Bij haar waren mijn ouders helikopter Eltern, en dat brak haar op. Ze ging er vanuit dat zij nooit de schuldige was, het waren altijd anderen. Dat idee had mijn moeder ook altijd, maar zij was ook samen met haar zus Tila de jongste van het gezin van 15 kinderen. Mijn oma was 43 jaar toen ze mijn moeder kreeg. En je weet hoe ouder dat je wordt, hoe toleranter dat je dan kan worden in sommige dingen van de opvoeding. Dat zie je wel vaker terug komen. Heb het onlangs nog meegemaakt in mijn eigen omgeving. Die kinderen met zulke opvoeding worden tirannen of ze raken aan de drugs, of ze zitten hun hele leven bij de psycholoog, omdat het leven toch anders in elkaar steekt. 
Maar goed. In maart 2002 overleed mijn vader. In oktober van dat jaar ontdek ik in het dossier, dat ik geboren ben met het syndroom van Klinefelter. De afhandeling van de belastingen van het overlijden van mijn vader ging over hobbels. 
Ik kreeg van mijn moeder een leeg briefje gestuurd waar ik een handtekening op moest zetten. Dat hadden ze nodig om de belastingen te kunnen afhandelen. 
Dat deed ik niet natuurlijk. Maar daar aan kun je zien, dat ik niet voor vol werd aangezien. In 2002 was ik 50 jaar oud. 
Ik vroeg aan mijn moeder telefonisch de stukken, testament en financieel overzicht, dat kon ze makkelijk geven, want had ze niet gezegd, toen mijn vader overleden was, dat er niks was aan geld, behalve het huis. Ze moest dus iets te verbergen hebben, dat ze me het overzicht niet mee stuurde. 
Ik had een Apple club in die tijd, 4 van die leden toen werkte bij de belastingen. Eentje belde ik op en vroeg kun je me het telefoonnummer geven van de chef die daar over gaat. Die ik kreeg ik en belde hem op. Het was ook nog toevallig een vriend van de persoon die ik kende. Dus die ingang was gemakkelijk. Ik legde de man van de belastingen uit wat er aan de hand was en hij verzekerde me dat er niets werd goedgekeurd, als mijn handtekening er niet bij was en als ik niet een kopie had gestuurd naar hem van het stuk wat ik onderschreven had, want een handtekening kun je ook vervalsen. Een paar weken verstreken en ik hoorde niks. Toch nog maar eens de belastingen bellen. Ze hadden het wederom ingestuurd, maar het was afgewezen, omdat mijn handtekening niet in orde was. Of hij niet gezet was, of dat ze hemd vervalst hadden, laat ik in het midden. Feit was, dat ze geen kopie van mij hadden gekregen. Dus op grond daarvan werd het afgewezen. 
Maar nu had de belastingen een tijdslimiet op de aangifte gezet. Dus ze moesten wel. Op een avond ging de telefoon. Mijn moeder aan de lijn. Ik kon Ben Savelsbergh bellen, de schoonbroer die met mijn oudste zus getrouwd is. 
Ik heb 7 keer moeten bellen voordat hij me eindelijk te woord stond en me mededeelde dat ik niks kreeg, ik kreeg geen stukken. Dat zullen we nog wel eens zien, Klootzak, zei ik tegen hem en legde de hoorn op. Ik zette mijn computer aan en schreef mijn moeder een brief. 
Daarin zette ik dat ik, nu ze helaas van plan waren mij geen stukken te willen geven, voor mij geen andere keuze over bleef, om mijn advocaat de opdracht te geven naar de rechter te stappen,  om een rechterlijke procedure op te starten. Ze moest 1 ding niet vergeten, de kosten van het proces waren voor haar rekening, want ik kreeg altijd gelijk, bovendien moest zij voor de rechter verschijnen en niet mijn schoonbroer, want dat was geen familie in de zin van de wet, daar kon ze zich niet meer achter verschuilen. En zie binnen 2 dagen had ik het testament en het overzicht. Daar stond in dat men totaal aan geld 240.000 euro had en daar kwam het huis nog bij. Het is naderhand verkocht voor 120.000 euro dus samen bij elkaar 360.000 euro. Hoezo er was niks. Van al dat geld bleef ongeveer 40.000 euro over toen mijn moeder stierf. Daarvan kreeg ik het erfdeel van mijn vader, want die was overleden voor de tijd, dat men een kind kon onterven. Dat men mij onterfde, kwam door de website meende de notaris mij te vertellen, dat is niet zo. Men heeft mij onterfd door het feit van dat ik niet op de vijftig jarige bruiloft ben geweest en door het feit dat ik dat overzicht wilde hebben van het kapitaal, dat er was toen mijn vader overleed. 
Ze hebben het er door gejast. Iedereen had een pasje er werden tegelijkertijd boekingen gedaan in Nijmegen en in Kerkrade, zag ik in een afschrift. 
Mijn zus Cecilia, zelf professor op de Open Universiteit in Heerlen, dus een salaris waar je stijl van achterover sloeg, vierde elk jaar haar verjaardag, op kosten van mijn moeder, dat deed ze op grootse wijze, daar werd een zaal voor gebeurd. Die zelfde Cecilia betaalde er ook het jaarabonnement van de schouwburg in Heerlen van. Ze kochten de 5 zussen en mijn moeder hun sexy lingerie bij een lingeriezaak op Terwinselen, die afschriften zag ik altijd langskomen. Ze hadden het blijkbaar nodig om de spanning in hun huwelijk te houden. Vlak nadat mijn moeder overleden is, is de zaak failliet gegaan, dat was wel grappig aan het verhaal. In ieder geval hebben ze met hun zevenen 320.000 euro opgemaakt en het meeste met hun zessen. De kleinkinderen hebben geen schenkingen gehad, want die kwamen ook nog regelmatig voorbij. Hadden die schenkingen gehad, dan was er niks meer over geweest. Blijkbaar was er ruzie in de familie. Het zou me niks verwonderen. Want toen we nog voor 1968 in de Maarstraat woonde hadden de twee oudsten al altijd ruzie met elkaar. Er waren 2 executeurs aangewezen in het testament, die deden het allebei niet. Blijkbaar waren die verhoudingen ook niet in orde. Degene die me die poot wilde uitdraaien was Cecilia die van dat schouwburg abonnement. Dat was nota bene de zus die ik geholpen heb als enige in de familie, toen haar man haar liet zitten en van de een op de andere dag vertrok met een andere vrouw. Dat werd me ook nog verweten door de anderen.  
Ook Felicitas, die me vervolgde om mijn website van internet te krijgen was de zus waar ik in mijn jeugd het meeste voor gedaan had, had ik haar niet ooit het leven gered, toen ze die zware astma aanval kreeg en met haar halsoverkop naar een arts reed in mijn auto. Ze waren er allebei niet meer geweest, want Cecilia liep met zelfmoord neigingen rond zo depressief was ze in die tijd. 
Ze leken allebei het meeste op de familie van mijn vader. Dat karakter hadden ze ook. Ze gingen over lijken. Gewetenloos. Maar dat waren er wel meer. Pak je nu die Ben Savelsbergh, die schoonbroer. Ik leende hem het geld, om een auto te kopen, die hij nodig had, kon naderhand wel smeken om het terug te krijgen, mijn vader moest nog tussenbeide komen, omdat hij niet wilde terug betalen. 
Ik maakte altijd de auto’s voor hem, ik regelde dat hij altijd een hoge inruil had, voor als hij een nieuwe kocht, en toch lieten ze het allemaal toe dat ik zo vernederd werd. Voor mij nog steeds onbegrijpelijk. 
Toen ik gepensioneerd werd heb ik mijn oude bankrekeningen afschriften weggegooid. De tranen sprongen me in de ogen, van de uitgaven die ik voor hun deed en de dingen die ik voor hun organiseerde. Dat viel allemaal weg, toen ik in 1988 niet in dat boek stond en zij het niet wilde corrigeren. Dat is me kwalijk genomen en daarom ben ik onterfd. De slaaf had ontslag genomen, zonder een afkoopsom te betalen. Daar kon men niet tegen. Ik zou en moest gestraft worden. Op 1 juli 2003 werd dat mogelijk en toen is dat meteen gedaan. Ik ben mijn website pas begonnen in augustus 2003. die stond doordat ik de truckendoos van Google beheerste al vrij snel boven aan in die tijd. In 2005 kwam ik met mijn site bij Brinkhost terecht en die trok zich niks aan van de Politicus Felicitas Crutzen, die haar macht misbruikte om mij van internet te krijgen. Wethouder voor GroenLinks notabene een partij waar je zulke malversaties niet van zou verwachten. Gewetenloos dus. De vrijheid van meningsuiting werd me ontnomen. Het grootste goed. 
En alles is het gevolg van dat syndroom van Klinefelter dat ooit ontdekt is geweest toen ik nog een kind was, wat verzwegen is door mijn ouders, omdat elk kind perfect moest zijn. Dat was ik niet, dus telde ik niet mee. Deze behandeling is bewust en onbewust in de hersen geslopen van al die ander 6 kinderen en het is er nooit meer uit gegaan en zal dat ook nooit meer doen. Het zullen altijd kleingeestige mensen blijven. Die niet open staan voor het andere. 

Zo ik ben het weer eens kwijt.

Ik heb eens de zelftest gedaan van de gluten intolerantie en volgens de site heb ik dat. Dat verklaart een heleboel. Dat ze er niet achter zijn gekomen komt door het feit dat Klinefelters vaak chronisch vermoeid zijn, maar ze hebben ook allemaal een probleem met het immuunsysteem, en een gluten intolerantie is zo’n storing in het immuunsysteem systeem. 
Vanmorgen na het eten van mijn boterham weer eens heftige pijn in mijn onderbuik, als zo vaak. Bovendien krijg je er osteoporose van en dat heb ik, maar dat werd uitgelegd als een gebrek aan hormonen. Maar die plotselinge blaartjes in mijn mond komen van het eten van brood, dat weet ik, en dat is zo’n verschijnsel dat geweten wordt aan een gluten intolerantie. Nu moet ik maar eens bij mijn buurvrouw langs gaan, want die heeft dat ook, om te kijken hoe die daar mee omgaat. 
Ik had al langer het vermoeden dat dit kwam door het eten van brood. Dat ik er het ‘ s morgens geen last van heb, tenminste van de hartritmestoornissen, komt door de bètablokker. Maar ik was nu maar eens gaan kijken op die site, omdat ik weer eens pijn in mijn onderbuik heb. In mijn darmen dus. 

Zaterdag had ik er weer last van, van de hartritmestoornis. Hoe komt dat dat het vaak in het weekend gebeurt. Dat ligt aan het feit hoe mijn jeugd verlopen is. Mijn moeder komt uit een gezin van 15 kinderen. 1 kind is bij de geboorte overleden dus 14 levende kinderen. Ze hadden een café op Termaar Klimmen en achterom stonden de bakovens van het dorp. Zo ging dat vroeger. Men had geen eigen bakoven. Elk dorp had een centrale plek. Die werden het zaterdags opgestookt en iedereen bracht dan zijn baksel er naar toe. Dus elk weekend werd er gebakken. Dat deed mijn moeder dus ook elk weekend werd er een plaat vla gebakken. En elk weekend was dat ook op. Ook toen ik nog de enige was die thuis woonde. Wat heeft dat nu met mijn hartritmestoornissen in het weekend te maken. Ik zelf maak geen vla of koek. Maar wat ga je doen, ik compenseer dat blijkbaar onbewust met brood. Brood is de veroorzaker, daar ben ik nu achter. Gisteren heb ik alleen brood gegeten in de morgen en dan heb ik er geen last van. Dat zou 2 reden kunnen hebben. Het lichaam moet opgestart worden en heeft veel energie nodig. Dus veel koolhydraten. En het komt omdat ik bij het ontbijt de bètablokker slik die doet zijn werk na een uur en dat is het moment dat de koolhydraten het probleem gaan veroorzaken, maar deze worden onderdrukt door de bètablokker. 
Daarna heb ik geen brood meer gegeten en ook geen last gehad. Wel aan mijn darmen van de hoeveelheid linzen en erwten, daar moet ik nog een evenwicht in vinden. Het lag dus niet aan die 2 eieren, die ik elke dag eet. Maar die verdeel ik nu wel over de dag. 
Ik was eens op internet gaan zoeken door hartritmestoornissen en brood in te tikken en prompt had ik een site te pakken waar het probleem ook opstond. Daar was ook iemand die hartritmestoornissen kreeg na het eten van brood in dit geval pizza, toen die alleen groenten en vlees ging eten had hij er geen last meer van. Nu eet ik geen vlees, daarvoor in de plaats eieren, daar hoef je de kip niet voor te slachten. Blijkbaar worden deze hartritmestoornissen veroorzaakt door een plotselinge verhoging van de aanvoer van koolhydraten. Dus overdag geen brood meer. Dat word wennen. Alhoewel. Voordat ik de lactose intolerantie kreeg, dat ik weinig brood. Ik ging 2 broden halen bij de bakker, daar deed ik 1 week mee. Het ‘s middags at ik altijd een bakje yoghurt met müsli. Dus toen at ik ook alleen het ‘s morgens brood. Maar wat pak ik nu als vervanger van die yoghurt, het moet wel smakelijk blijven. 

De persoon die me op de huisartsenpost me aanging als een hond, was een zekere T Leueven een Aios dus maar artsassistent of betekend het Achterlijke Idiote Ondeskundige Sukkel. Ik denk dat het laatste het beste bij hem past. Dat hij zijn studie maar afbreekt, want een echte arts met geduld voor zijn patiënten, wordt hij nooit van z’n leven. Een zakkenvuller die het recept al klaar heeft voordat je binnen bent, dat wordt hij zeker. Maar daar hebben we er eigenlijk al genoeg van. De haat tegen mannelijke huisartsen heeft hij weer versterkt. Dat is zeker. 
Onder het formulier staat T Leuven, blijkbaar is hij zo stom, dat hij zijn eigen naam nog verkeerd schrijft 

Hij werkt bij drs. Hanssen en er is maar 1 huisarts Hanssen in de oostelijke mijn streek en die werk bij MC de Linde. In Kerkrade Chevremont. Misschien is arts in de Luckerheide kliniek iets voor hem, die mensen zijn zijn botheid binnen 1 tel weer vergeten. In het land der blinden is 1 oog koning. Daar kan hij zijn macho gedrag bot laten vieren. 

Gisteren had ik weer eens last van hartritmestoornissen, eergisteren trouwens ook, altijd in de middag. Ik denk dat ik weet waar het aan ligt. Maar dit terzijde. Weer eens de huisartsenpost gebeld. Ik moest langskomen zei het meisje aan de telefoon. Dus een afspraak gemaakt voor 18:00 uur. Omnibuzz gebeld en met de taxi naar het ziekenhuis. De stoornis had ik nog wel een beetje maar was al beduidend minder. Ik zat te twijfelen om te gaan, maar goed, ik denk doe het maar. Om half zeven aan de beurt. Een mannelijke arts met een baard. Wat een klootzak, zelden zo’n onbeschoft varken mee gemaakt.
 Wat ik kwam doen. Ik heb dat uitgelegd, laten zien, aan de AppleWatch had hij geen boodschap, dat waren maar spielereien, in heel Amerika werken universiteiten mee aan het onderzoek en in Nederland zit zo’n klootzak die het maar niks vind.
Wat ik kwam doen, de huisartsenpost was voor noodgevallen. Dus met andere woorden, je bent geen noodgeval. Ik zei, nou ik heb de telefoniste uit gelegd wat ik heb, daarop zei ze kom langs, ik heb nog gezegd dat heeft geen nut, maar ze drong er op aan dat ik moest komen, dus ben ik gekomen.
Dus wat doe je. Hij deed niks. Hij had duidelijk geen zin in zijn werk. Ik bedoel waarom ben je huisarts geworden als je geen zin er in hebt. Stop er dan mee, ga wat anders doen. Val de mensen vooral niet lastig en scheer die baard af, of moet je daarachter verbergen, durf je de mensen niet in de ogen te kijken, heb je daar een masker voor nodig. Hij zat er ook voortdurend met zijn handen door heen te wrijven, het liefst zou hij zijn gezicht nog willen verbergen achter een hand masker. Asjeblieft, redt ons van deze onbenullen van artsen. 10 jaar geleden zei ik ooit tegen mijn toenmalige huisarts, waarom ik niet kon mailen of een afspraak maken via internet of herhaalrecepten via internet, dat was iets, daar had ik teveel gevraagd, ik heb werk genoeg zei ze. Ze begreep niet, dat dit minder werk zou betekenen. Nu 10 jaar later is het de normaalste zaak van de wereld, sinds kort kan dit allemaal bij mijn huidige huisarts. Dus over 10 jaar zal de AppleWatch ook wel erkend zijn als hulpmiddel. Dan heeft Samsung hem gekopieerd met al zijn functies en dan heeft iedereen zo’n ding want de Android sukkels lopen nog achter en deze klootzak was beslist een Android sukkel. Want onderzoek heeft uitgewezen, dat de Android gebruikers verkocht worden in het segment van de minste intelligentie en dat was duidelijk te zien bij die huisarts, dat hij daar bij hoorde.