Eens een boef altijd een boef luidt dat in het Nederlands hoewel de titel de titel van een boek was. 
Als je iemand bent die niet over zich heen laat lopen, ben je in de ogen van de mensen altijd de schuldige. 
Ik moet om naar de VuMc te gaan vaak 12 uur reizen, dan wil je ook dat een gesprek met een psycholoog of een endocrinoloog goed verloopt. 
15 mei had ik een gesprek met de endocrinoloog, voordat je naar de endocrinoloog gaat, doe ik eerst een BIA meting. In plaats van de endocrinoloog waar ik de afspraak mee had kreeg ik een assistent mevr. Daans. Bij het binnenroepen ging het al fout, ze kon mijn naam niet uitspreken. Tijdens de afspraak merkte ik al snel, dat ze totaal geen verstand had van mijn dossier en helemaal niet van het syndroom van Klinefelter. 
Daar was ik niet voor gekomen, om 20 minuten te discussiëren over vitamine D. 
Bovendien was er ook nog een akkefietje gebeurd met de receptioniste en ook dat was niet de eerste keer.bin de apotheek ging het ook al mis. Ik kreeg niet de medicijnen die ik nodig had. Het was dus een totaal nutteloze dag. Dus ik diende een klacht in tegen de gang van zaken. 27 juni had ik dan nog een gesprek met de psycholoog, daar was dan ook een endocrinoloog aanwezig. Mevr. Conemans. We zouden het dan ook nog hebben over de klachten van mij en wat te doen. Kijk de VuMc had me beloofd toen het de transitie begon dat ik een endocrinoloog zou krijgen die verstand had van Klinefelter en het zou een vrouw zijn. Daar hadden ze zich niet aangehouden. De klacht tegen de receptioniste was broodnodig wat die me in de loop van de tijd geflikt heeft is met geen pen te beschrijven. Daar had ik al eerder op moeten ingrijpen. Die bleef gewoon meneer tegen me zeggen toen al lang duidelijk was dat ik een mevrouw was, stuurde me valse uitnodigingen, bemoeide zich met dingen die haar niks aan gingen. En ze hadden al eerder gezegd dat ze zouden ingrijpen, maar dat hadden ze niet gedaan. Tenminste ik merkte er niks van.


Nu was ik 6 september weer in Amsterdam, ik voelde me goed, ondanks dat de reis met tegenslag begon. Op het station in Heerlen riepen ze om dat er tussen Weert en Roermond er een aanrijding was geweest tussen een trein en een persoon. Dat was de derde keer in de tijd dat ik naar Amsterdam ga en steeds op hetzelfde stuk. Uiteindelijk was de vertraging een dik kwartier, dat had wel tot gevolg dat ik niet van te voren de medicijnen kon afhalen, maar als je ziet hoe de apotheek bij de Vu georganiseerd is, dan is dat niet verwonderlijk. 
Maar goed. Ik kwam dus eerst bij de verpleegkundige voor de BIA. Daar kon ik meteen naar toe, daar moet je dan wel om twintig voor 2 zijn, maar als je eerder bent, kom je ook eerder aan de beurt. Mevr. Conemans laat je vervolgens wachten tot 14:00 uur die is niet flexibel. 
Ik had al in juni gevraagd om overplaatsing naar Maastricht, dat zouden ze overwegen, maar dat kon pas na een jaar. Nu zei ze dat het ging en ze zouden me overdragen naar Maastricht voor de endocrinoloog. Ik drukte haar op het hart dat ik absoluut niet bij ene Havekes terecht wilde komen, want dat was een bedrieger. Dus daar ook al meende ze te moeten zeggen. Dat schoot me in het verkeerde keelgat. Ik heb niks gezegd, maar thuis de dag er na heb haar toch eens uit de doeken gedaan waarom dat dit is.