Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Rokje

%18 %030 %2020, %RPermalink
Soms doe ik me een rokje aan. Dat is lachen. Vandaag een leverancier van UPS aan de deur. Duidelijk van Arabische afkomst. Hij schrok zich te pletter toen ik de deur opende en mij zag in het rokje. Je zag hem terugdeinsen. Gehaast gaf hij het pakje en liep beduusd weg, op het einde van het pad realiseerde hij dat hij nog een handtekening nodig had en kwam hij snel terug. Hij zal nu wel verdoemd worden, de arme sodemieter. Van morgen kwam ik 2 van die oude tantes tegen. Die liepen ook straal langs me, ik zei ze nog wel vriendelijk goede morgen. Wat zijn er toch stomme mensen op deze aardbol, ik niks anders verzinnen. Tja in transitie zijn is geen gemakje in dit apenlandje waar we zwaar gediscrimineerd worden. Ik zelf vind dat rokje wel leuk, dan zie je die bobbel in de broek niet. 
Morgen ga ik weer naar Quincy voor het epileren van mijn baard. Dat gaat zeker nog een jaar duren voordat die allemaal weg zijn. Vrijdag krijg ik hopelijk mijn bestelde haarwerk. Dat gaat alles veranderen, denk ik. Dan herkennen ze me nog alleen maar aan mijn hond. 
Laatst zei iemand tegen me, die man met dat witte hondje op die scootmobiel weet jij waar die gebleven is. Ik zeg die man is nu een vrouw, het hondje is helaas dood, ik weet dat, want ik was die man. Na bijna 3 jaar was er toch iemand die mij miste. 
Viviënne
Comments