Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Waarom werd ik onterfd.

%16 %545 %2019, %RPersoonlijkPermalink
Ik moet toch nog eens gaan opschrijven, waarom ik onterfd was en hoe het eigenlijk is.  Ik bedoel als je iemand onterfd, omdat hij iets heeft waar hij niks aan kan doen, geboren met Klinefelter, dan ben je een barbaar en heb je totaal geen gevoel. Maar toch speelt die Klinefelter een grote rol. Ook dat men dit al weet voor mijn militaire dienst. Van kleins af aan ben ik in dat gezin van ons een minder mens geweest. Dat valt aan te tonen door het feit dat ik overal buiten gesloten werd, het zware werk wat ik moest doen en het fysieke geweld wat ik altijd moest incasseren. De zus die na mij komt heeft ook altijd veel fysiek geweld ondervonden, maar die heeft ook als kind veel gekwakkeld met haar gezondheid, blijkbaar hadden mijn ouders een probleem met kinderen die in hun visie niet perfect waren, die kostte te veel tijd. Geduld was niet aanwezig in dat gezin. 
We schrijven het jaar 1987. In 1988 zouden mijn ouders 40 jaar getrouwd zijn. Dat alleen klopte al niet, want ze waren 16 oktober 1947 getrouwd voor de wet. Daar werd totaal aan voorbij gegaan. Dat werd ook niet gevierd. Het enige wat telde was het trouwen in de kerk. Dat was vreemd. Enerzijds hing hun het katholieke geloof de keel uit anderzijds hielden ze vast aan de gebruiken van dat zelfde geloof.
Tussen kerst en nieuwjaar kwam men bijeen in Voerendaal bij mijn tweede zus, om te bespreken wat men ging doen bij dat veertig jarig huwelijksfeest. Wat ik niet wist, was dat alles al geregeld was. II ging dus met de gedachte, dat je ideeën kon spuien, het gesprek in en de voorstellen van mij werden weggehoond. Dat kan ik zelfs aantonen, want zonder dat zij niet wisten, liep mijn videocamera mee tijdens dat gesprek, ik had hem vergeten uit te zetten.  
Een van de feiten van hun was het maken van een boek. Iedereen kon daar een vrije bijdrage aan leveren, behalve ik. Ik kreeg gezegd wat ik moest bijdragen. Aan dat feit kun je zien, dat ik dus niet voor vol aangezien werd en als een debiel behandeld werd. 
Ik was 10 jaar eerder geslaagd voor leraar wis- en natuurkunde, dat maakte niks uit. In hun visie was ik een debiel. Dus het feit dat ik geboren ben met Klinefelter moeten ze geweten hebben van voor militaire dienst. Het zat in de opvoeding en iedereen deed er aan mee om mij als een achterlijk persoon te behandelen. In 1987 was ik 36 jaar. Ik bedoel maar. 
Ik deed natuurlijk niet wat zij wilde, want ik zag mezelf niet als een debiel. Ik woonde 3 jaar niet meer thuis en had een andere visie op mezelf, maar ook op de anderen in het gezin gekregen. Ik kreeg steeds meer in de gaten, hoe onderdrukt ik was geweest in de 34 jaar dat ik thuis gewoond had. 
Toen het boek gepresenteerd werd op de huwelijksfeest was uiteindelijk 80% van het boek mijn bijdrage. Want het werd in hoge mate een fotoboek. En ik had al die foto’s ontwikkeld. Alleen in de colofon stond niet mijn naam. De ergste belediging tot nu toe in mijn leven. Toen ik vroeg waarom. Kreeg ik als antwoord van de samensteller Felicitas Crutzen, ik had niet gedaan wat zij gezegd had. Befel ist Befel , de Duitse roots deden hun werk.  Onbegrijpelijk, wel mijn foto’s gebruiken, maar niet mijn naam vermelden. Ongehoord, ik heb er nog steeds geen woorden voor. 
10 Jaar later, zouden mijn ouders dan 50 jaar getrouwd zijn. In de tussentijd kwam ik bijna niet meer thuis en met mijn broer en zussen had ik gekapt. Ik kreeg desondanks toch een uitnodiging, waarop ik reageerde, dat ik alleen kwam, als de belediging van 1988 gecorrigeerd werd, want het had geen nut, om daar voor spek en bonen te zitten en het risico te lopen dat me dat een tweede keer zou overkomen. Ik moest mezelf in bescherming nemen. 
Er kwam nog een zus bij me op bezoek, met haar man, om me te overtuigen toch maar te komen, maar de zus die had moeten komen, Felicitas Crutzen, de veroorzaker, die kwam niet. Ze had niet geleerd om fouten toe te geven. Bij haar waren mijn ouders helikopter Eltern, en dat brak haar op. Ze ging er vanuit dat zij nooit de schuldige was, het waren altijd anderen. Dat idee had mijn moeder ook altijd, maar zij was ook samen met haar zus Tila de jongste van het gezin van 15 kinderen. Mijn oma was 43 jaar toen ze mijn moeder kreeg. En je weet hoe ouder dat je wordt, hoe toleranter dat je dan kan worden in sommige dingen van de opvoeding. Dat zie je wel vaker terug komen. Heb het onlangs nog meegemaakt in mijn eigen omgeving. Die kinderen met zulke opvoeding worden tirannen of ze raken aan de drugs, of ze zitten hun hele leven bij de psycholoog, omdat het leven toch anders in elkaar steekt. 
Maar goed. In maart 2002 overleed mijn vader. In oktober van dat jaar ontdek ik in het dossier, dat ik geboren ben met het syndroom van Klinefelter. De afhandeling van de belastingen van het overlijden van mijn vader ging over hobbels. 
Ik kreeg van mijn moeder een leeg briefje gestuurd waar ik een handtekening op moest zetten. Dat hadden ze nodig om de belastingen te kunnen afhandelen. 
Dat deed ik niet natuurlijk. Maar daar aan kun je zien, dat ik niet voor vol werd aangezien. In 2002 was ik 50 jaar oud. 
Ik vroeg aan mijn moeder telefonisch de stukken, testament en financieel overzicht, dat kon ze makkelijk geven, want had ze niet gezegd, toen mijn vader overleden was, dat er niks was aan geld, behalve het huis. Ze moest dus iets te verbergen hebben, dat ze me het overzicht niet mee stuurde. 
Ik had een Apple club in die tijd, 4 van die leden toen werkte bij de belastingen. Eentje belde ik op en vroeg kun je me het telefoonnummer geven van de chef die daar over gaat. Die ik kreeg ik en belde hem op. Het was ook nog toevallig een vriend van de persoon die ik kende. Dus die ingang was gemakkelijk. Ik legde de man van de belastingen uit wat er aan de hand was en hij verzekerde me dat er niets werd goedgekeurd, als mijn handtekening er niet bij was en als ik niet een kopie had gestuurd naar hem van het stuk wat ik onderschreven had, want een handtekening kun je ook vervalsen. Een paar weken verstreken en ik hoorde niks. Toch nog maar eens de belastingen bellen. Ze hadden het wederom ingestuurd, maar het was afgewezen, omdat mijn handtekening niet in orde was. Of hij niet gezet was, of dat ze hemd vervalst hadden, laat ik in het midden. Feit was, dat ze geen kopie van mij hadden gekregen. Dus op grond daarvan werd het afgewezen. 
Maar nu had de belastingen een tijdslimiet op de aangifte gezet. Dus ze moesten wel. Op een avond ging de telefoon. Mijn moeder aan de lijn. Ik kon Ben Savelsbergh bellen, de schoonbroer die met mijn oudste zus getrouwd is. 
Ik heb 7 keer moeten bellen voordat hij me eindelijk te woord stond en me mededeelde dat ik niks kreeg, ik kreeg geen stukken. Dat zullen we nog wel eens zien, Klootzak, zei ik tegen hem en legde de hoorn op. Ik zette mijn computer aan en schreef mijn moeder een brief. 
Daarin zette ik dat ik, nu ze helaas van plan waren mij geen stukken te willen geven, voor mij geen andere keuze over bleef, om mijn advocaat de opdracht te geven naar de rechter te stappen,  om een rechterlijke procedure op te starten. Ze moest 1 ding niet vergeten, de kosten van het proces waren voor haar rekening, want ik kreeg altijd gelijk, bovendien moest zij voor de rechter verschijnen en niet mijn schoonbroer, want dat was geen familie in de zin van de wet, daar kon ze zich niet meer achter verschuilen. En zie binnen 2 dagen had ik het testament en het overzicht. Daar stond in dat men totaal aan geld 240.000 euro had en daar kwam het huis nog bij. Het is naderhand verkocht voor 120.000 euro dus samen bij elkaar 360.000 euro. Hoezo er was niks. Van al dat geld bleef ongeveer 40.000 euro over toen mijn moeder stierf. Daarvan kreeg ik het erfdeel van mijn vader, want die was overleden voor de tijd, dat men een kind kon onterven. Dat men mij onterfde, kwam door de website meende de notaris mij te vertellen, dat is niet zo. Men heeft mij onterfd door het feit van dat ik niet op de vijftig jarige bruiloft ben geweest en door het feit dat ik dat overzicht wilde hebben van het kapitaal, dat er was toen mijn vader overleed. 
Ze hebben het er door gejast. Iedereen had een pasje er werden tegelijkertijd boekingen gedaan in Nijmegen en in Kerkrade, zag ik in een afschrift. 
Mijn zus Cecilia, zelf professor op de Open Universiteit in Heerlen, dus een salaris waar je stijl van achterover sloeg, vierde elk jaar haar verjaardag, op kosten van mijn moeder, dat deed ze op grootse wijze, daar werd een zaal voor gebeurd. Die zelfde Cecilia betaalde er ook het jaarabonnement van de schouwburg in Heerlen van. Ze kochten de 5 zussen en mijn moeder hun sexy lingerie bij een lingeriezaak op Terwinselen, die afschriften zag ik altijd langskomen. Ze hadden het blijkbaar nodig om de spanning in hun huwelijk te houden. Vlak nadat mijn moeder overleden is, is de zaak failliet gegaan, dat was wel grappig aan het verhaal. In ieder geval hebben ze met hun zevenen 320.000 euro opgemaakt en het meeste met hun zessen. De kleinkinderen hebben geen schenkingen gehad, want die kwamen ook nog regelmatig voorbij. Hadden die schenkingen gehad, dan was er niks meer over geweest. Blijkbaar was er ruzie in de familie. Het zou me niks verwonderen. Want toen we nog voor 1968 in de Maarstraat woonde hadden de twee oudsten al altijd ruzie met elkaar. Er waren 2 executeurs aangewezen in het testament, die deden het allebei niet. Blijkbaar waren die verhoudingen ook niet in orde. Degene die me die poot wilde uitdraaien was Cecilia die van dat schouwburg abonnement. Dat was nota bene de zus die ik geholpen heb als enige in de familie, toen haar man haar liet zitten en van de een op de andere dag vertrok met een andere vrouw. Dat werd me ook nog verweten door de anderen.  
Ook Felicitas, die me vervolgde om mijn website van internet te krijgen was de zus waar ik in mijn jeugd het meeste voor gedaan had, had ik haar niet ooit het leven gered, toen ze die zware astma aanval kreeg en met haar halsoverkop naar een arts reed in mijn auto. Ze waren er allebei niet meer geweest, want Cecilia liep met zelfmoord neigingen rond zo depressief was ze in die tijd. 
Ze leken allebei het meeste op de familie van mijn vader. Dat karakter hadden ze ook. Ze gingen over lijken. Gewetenloos. Maar dat waren er wel meer. Pak je nu die Ben Savelsbergh, die schoonbroer. Ik leende hem het geld, om een auto te kopen, die hij nodig had, kon naderhand wel smeken om het terug te krijgen, mijn vader moest nog tussenbeide komen, omdat hij niet wilde terug betalen. 
Ik maakte altijd de auto’s voor hem, ik regelde dat hij altijd een hoge inruil had, voor als hij een nieuwe kocht, en toch lieten ze het allemaal toe dat ik zo vernederd werd. Voor mij nog steeds onbegrijpelijk. 
Toen ik gepensioneerd werd heb ik mijn oude bankrekeningen afschriften weggegooid. De tranen sprongen me in de ogen, van de uitgaven die ik voor hun deed en de dingen die ik voor hun organiseerde. Dat viel allemaal weg, toen ik in 1988 niet in dat boek stond en zij het niet wilde corrigeren. Dat is me kwalijk genomen en daarom ben ik onterfd. De slaaf had ontslag genomen, zonder een afkoopsom te betalen. Daar kon men niet tegen. Ik zou en moest gestraft worden. Op 1 juli 2003 werd dat mogelijk en toen is dat meteen gedaan. Ik ben mijn website pas begonnen in augustus 2003. die stond doordat ik de truckendoos van Google beheerste al vrij snel boven aan in die tijd. In 2005 kwam ik met mijn site bij Brinkhost terecht en die trok zich niks aan van de Politicus Felicitas Crutzen, die haar macht misbruikte om mij van internet te krijgen. Wethouder voor GroenLinks notabene een partij waar je zulke malversaties niet van zou verwachten. Gewetenloos dus. De vrijheid van meningsuiting werd me ontnomen. Het grootste goed. 
En alles is het gevolg van dat syndroom van Klinefelter dat ooit ontdekt is geweest toen ik nog een kind was, wat verzwegen is door mijn ouders, omdat elk kind perfect moest zijn. Dat was ik niet, dus telde ik niet mee. Deze behandeling is bewust en onbewust in de hersen geslopen van al die ander 6 kinderen en het is er nooit meer uit gegaan en zal dat ook nooit meer doen. Het zullen altijd kleingeestige mensen blijven. Die niet open staan voor het andere. 

 Zo ik ben het weer eens kwijt.

Viviënne
Comments