Het werd tijd dat ik mijn videobanden ging digitaliseren. Ik heb nog een Digitaal 8 Camera, en een Hi 8 Recorder, maar die loopt op zijn laatste benen. Ik Moest me wel eerst een nieuw Accu kopen om de Digitaal 8 weer aan de praat te krijgen. Ik heb wat afgefilmd in eind jaren 80, 90, en begin 2000. In 2002 kocht ik me een fototoestel en daarna heb ik weinig meer gefilmd terwijl ik er wel een talent voor heb als ik nu al die beelden bekijk. Monteren ging toen nog wel een stuk lastiger als nu. Dus soms zie je hier de gemonteerde film of je ziet gewoon de kale opnamen.
Centraal wonen, was voor Limburgse begrippen en in het bijzonder Kerkrade een vooruitstrevend project in 1988. De grote animators waren Han de Jong en Jos Reinders en ze waren toen ook bewoner daar, maar dan had je nog Truus en Karen en van die ander ben ik de naam vergeten, want in namen ben ik slecht. Maar goed laats kwam ik Jos tegen, toen ik mijn straat uit liep om met de hond te gaan wandelen, samen met Karen. Na wat gepraat te hebben gin hij weg met Dag Vincent. Wat een ouderwetse lul is het toch geworden, zou hij ook op Baudet stemmen de ezel.
Een Transfoob dus. En karen, nee die wilde helemaal niks van me weten. Rare mensen, dacht ik nog, Hier nog een filmpje van de opening van Centraal Wonen Project, toen was Jos nog lid was van de PvdA, alhoewel die ook niet zo vooruitstrevend waren in die tijd.
De begintitel heb ik toen in de camera gemaakt. En dat heb ik laten staan.
Een Transfoob dus. En karen, nee die wilde helemaal niks van me weten. Rare mensen, dacht ik nog, Hier nog een filmpje van de opening van Centraal Wonen Project, toen was Jos nog lid was van de PvdA, alhoewel die ook niet zo vooruitstrevend waren in die tijd.
De begintitel heb ik toen in de camera gemaakt. En dat heb ik laten staan.
Ik heb ooit een cursus filmen gevolgd films maken op het creativiteitscentrum in Heerlen. In het laatste jaar dat dit centrum bestond maakte we een film met onze groep, waarvan het draaiboek uit mijn pen kwam. Het werd de beste amateur videofilm van Nederland. In 1989 zat ik al op deze cursus.
Film is altijd gedeeltelijk fake, want je moet een kloppend verhaal maken. Het eerste wat je geleerd krijgt is killing your darlings. Dt is soms moeilijk, maar belangrijk is dat de fantasie van de kijker een eigen invulling aan het verhaal geeft.
Natuurlijk is zo'n dag filmen een enorm veel improviseren. Je hebt wel een verhaal in je hoofd, maar vind daar maar eens de shots bij die je persé moet hebben, zo zie je dat er nog mensen door de camera lopen, waardoor een shot totaal onbruikbaar wordt.
In de Kasteeltuinen Arcen zie je dat ik de volgorde verandert heb, om er een verhaal van te maken. Ook zijn er veel meer opnames gemaakt in de tuin van Pé en Hennie.
De gekke fratsen die de kleinkinderen maakte.
Maar ook de perfecte timing bij het gedichtje dat Naomi opzegde, waar ik nog de huilende Jef Savelsbergh meepikte. Een paar kleinkinderen meende ook dat ze konden filmen, zie het resultaat, alles lijkt makkelijk, dat is het niet, in Arcen ging het vanuit de hand. Tegenwoordig zijn objectieven 5 assig opgehangen zodat elke trilling wordt opgevangen, dat was toen niet. Je moest een rustige hand hebben of een steunpunt zoeken om een opname zonder schokken te maken. De meeste opnamen heb ik vanaf een statief gemaakt. Maar in de kasteeltuinen niet.
Veel plezier met het bekijken van deze opnamen. Het is echt de moeite waard zeker omdat Frans en zijn ouders niet meer in ons midden is en Frans heb ik nog een heleboel andere keren op film gezet.
Film is altijd gedeeltelijk fake, want je moet een kloppend verhaal maken. Het eerste wat je geleerd krijgt is killing your darlings. Dt is soms moeilijk, maar belangrijk is dat de fantasie van de kijker een eigen invulling aan het verhaal geeft.
Natuurlijk is zo'n dag filmen een enorm veel improviseren. Je hebt wel een verhaal in je hoofd, maar vind daar maar eens de shots bij die je persé moet hebben, zo zie je dat er nog mensen door de camera lopen, waardoor een shot totaal onbruikbaar wordt.
In de Kasteeltuinen Arcen zie je dat ik de volgorde verandert heb, om er een verhaal van te maken. Ook zijn er veel meer opnames gemaakt in de tuin van Pé en Hennie.
De gekke fratsen die de kleinkinderen maakte.
Maar ook de perfecte timing bij het gedichtje dat Naomi opzegde, waar ik nog de huilende Jef Savelsbergh meepikte. Een paar kleinkinderen meende ook dat ze konden filmen, zie het resultaat, alles lijkt makkelijk, dat is het niet, in Arcen ging het vanuit de hand. Tegenwoordig zijn objectieven 5 assig opgehangen zodat elke trilling wordt opgevangen, dat was toen niet. Je moest een rustige hand hebben of een steunpunt zoeken om een opname zonder schokken te maken. De meeste opnamen heb ik vanaf een statief gemaakt. Maar in de kasteeltuinen niet.
Veel plezier met het bekijken van deze opnamen. Het is echt de moeite waard zeker omdat Frans en zijn ouders niet meer in ons midden is en Frans heb ik nog een heleboel andere keren op film gezet.
31 Juli 1989 zouden dhr. en Mevr. Savelsbergh 50 jaar getrouwd zijn, dat moest natuurlijk gevierd worden. Er werd een foto gemaakt, een feest georganiseerd bij John thuis nog een bezoekje aan Pé en van daaruit naar Arcen om in de kasteeltuinen een wandelingetje maken en als klap op de vuurpijl werd ik ingehuurd om er een film over te maken. Ik vroeg me 250 gulden, want ik moest natuurlijk materiaal kopen en ook tijd en dan had ik het nog niet over de montage, want daar had ik ook nog eens duizenden guldens aan uitgegeven om films te kunnen monteren. Ik sprak met Frans Savelsbergh af dat ik een bedrag kreeg en dat iedereen die een videoband wilde hebben, daar 25 gulden voor moest betalen, nu lag het risico dan wel bij mij. Maar stel iedereen zou het doen dan waren dat 150 gulden plus de 100 gulden die ik gewoon kreeg, we praten eigenlijk over peanuts als je weet dat een beurt aan een auto toen tussen de 700 en 1000 gulden lag en voor die rode van Ben vroeg men 770 gulden, in die tijd.
Ik had me een draaiboek gemaak en een idee, het idee was dat elk leven ergens begint en je wordt groter, je gaat trouwen en je krijgt kinderen, dus ik moest van iedereen zoveel mogelijk foto's krijgen van toen ze klein waren en dan als ze groot waren. Dat was al een heel moeizaam gebeuren medewerking was ver te zoeken. Maar goed ik had dan wat foto's bij elkaar en ik moest dan van elke foto een opname maken, met de videocamera. Nu plak je op de computer in Imovie of in Final Cut Pro waar ik mee werk, wel ff een beeldje ertussen, maar in die tijd ging dat niet. Ik had gekozen om de het muziekstuk die Moldau er onder te zetten, omdat Smetena de rivier als een kabbelend beekje steeds groter werd en dat gebeurde symbolisch ook met het gezin Savelsbergh in die 50 jaar.
(Met moderne apparatuur is het zo dat 1 minuut film 1 uur montage betekend. Dit om aan te geven hoeveel tijd ik toen heb moeten besteden, om deze film te maken, want het computertijdperk was er wel al maar niet op het niveau van videomontage.)
Ik moest gaan uitrekenen hoelang elk foto in beeld moest zijn een hels karwei, op het einde in de finale van de melodie moest dan te foto komen, die ze bij Wiek Ernst hadden laten maken. ( och ja, hoe weet ik dit allemaal, ik heb een fotografisch geheugen dit staat nergens op in aantekeningen of zo) . Daarna volgende de montage van de band, waar nog enkele ongebruikelijke trucjes in gemonteerd zijn. Ik heb dan ook nog een hele dag opnames moeten maken enz. Mensen denken dat iedereen dat zo maar kan, nee dat is niet zo. Maar goed. Op een dag had ik de film dan eindelijk af en op een zaterdag zou Magda en ben bij ons zijn en hun kregen de eerste film, waar ik dan 25 gulden voor zou krijgen. Nu had me Maria Stams gevraagd om de koppeling van haar Renault Estafette te maken, dat was op diezelfde dag. Ik bood Magda de film en vroeg die 25 gulden, ze kwam met 10 euro, ik zeg dat is niet de afspraak, een band kost in de winkel maar 10 gulden en meer krijg je niet van mij, nou zei ik dan krijg je de band niet en de rest van de familie ook niet. Maria kwam 's avonds de auto halen en vroeg wat krijg je voor de reparatie, ik zeg 350 gulden, 250 gulden materiaalkosten en 100 gulden voor het maken, ze gaf me 750 gulden, ik zeg Maria dat is te veel, nee zegt ze dat is eigenlijk nog te weinig. Want als je goed werk levert, moet je daar ook goed voor beloont worden. Zulke dingen vergeet je nooit meer, de tegenstelling kon niet groot genoeg zijn.
Deze film is anders dan de originele film, het idee is het zelfde, maar de originele film krijgt niemand.
Ik had me een draaiboek gemaak en een idee, het idee was dat elk leven ergens begint en je wordt groter, je gaat trouwen en je krijgt kinderen, dus ik moest van iedereen zoveel mogelijk foto's krijgen van toen ze klein waren en dan als ze groot waren. Dat was al een heel moeizaam gebeuren medewerking was ver te zoeken. Maar goed ik had dan wat foto's bij elkaar en ik moest dan van elke foto een opname maken, met de videocamera. Nu plak je op de computer in Imovie of in Final Cut Pro waar ik mee werk, wel ff een beeldje ertussen, maar in die tijd ging dat niet. Ik had gekozen om de het muziekstuk die Moldau er onder te zetten, omdat Smetena de rivier als een kabbelend beekje steeds groter werd en dat gebeurde symbolisch ook met het gezin Savelsbergh in die 50 jaar.
(Met moderne apparatuur is het zo dat 1 minuut film 1 uur montage betekend. Dit om aan te geven hoeveel tijd ik toen heb moeten besteden, om deze film te maken, want het computertijdperk was er wel al maar niet op het niveau van videomontage.)
Ik moest gaan uitrekenen hoelang elk foto in beeld moest zijn een hels karwei, op het einde in de finale van de melodie moest dan te foto komen, die ze bij Wiek Ernst hadden laten maken. ( och ja, hoe weet ik dit allemaal, ik heb een fotografisch geheugen dit staat nergens op in aantekeningen of zo) . Daarna volgende de montage van de band, waar nog enkele ongebruikelijke trucjes in gemonteerd zijn. Ik heb dan ook nog een hele dag opnames moeten maken enz. Mensen denken dat iedereen dat zo maar kan, nee dat is niet zo. Maar goed. Op een dag had ik de film dan eindelijk af en op een zaterdag zou Magda en ben bij ons zijn en hun kregen de eerste film, waar ik dan 25 gulden voor zou krijgen. Nu had me Maria Stams gevraagd om de koppeling van haar Renault Estafette te maken, dat was op diezelfde dag. Ik bood Magda de film en vroeg die 25 gulden, ze kwam met 10 euro, ik zeg dat is niet de afspraak, een band kost in de winkel maar 10 gulden en meer krijg je niet van mij, nou zei ik dan krijg je de band niet en de rest van de familie ook niet. Maria kwam 's avonds de auto halen en vroeg wat krijg je voor de reparatie, ik zeg 350 gulden, 250 gulden materiaalkosten en 100 gulden voor het maken, ze gaf me 750 gulden, ik zeg Maria dat is te veel, nee zegt ze dat is eigenlijk nog te weinig. Want als je goed werk levert, moet je daar ook goed voor beloont worden. Zulke dingen vergeet je nooit meer, de tegenstelling kon niet groot genoeg zijn.
Deze film is anders dan de originele film, het idee is het zelfde, maar de originele film krijgt niemand.
Dit is deel 1 van het huwelijksfeest. Deze beelden zijn historisch te noemen.
Met de Kerst zit de ex van Cecilia nog vrolijk te kaarten en zelfs bij het plannen van het feest tussen kerst en nieuw jaar was niks aan de hand, dacht men. Maar was dat wel zo, op de verjaardag van mijn ouders had Magda en ik het er nog over, volgens ons zou het niet lang meer duren en zo geschiede het ook. Begin januari was de vogel gevlogen en bleef Cecilia alleen achter. Mijn moeder belde me op om me te vertellen dat er iets ergs was gebeurd, ik dacht meteen aan me vader die zich met de fiets ergens te pletter had gereden, dus ik vroeg is er iets met mijn vader nee zegt ze maar Frans is bij Cecilia weggelopen, nou zei ik dat is niks nieuws dat wist ik in jullie al, toen heb ik er met Magda nog over gepraat.
Het is ook te zien, op de beelden van het huwelijksfeest, waar ze totaal vermagerd is en waar ze als een zombie rondliep.
Bij het maken van het eten de eerste dag in Ede waren ze mij per ongeluk vergeten eten te maken, ik ben vanaf het 22st jaar vegetariër, toen al 14 jaar. Inmiddels Veganist, maar dit terzijde. Dat waren ze vergeten, maar was dat wel zo, tijdens het bereiden van de maaltijd, kreeg ik een uitbrander, omdat ik Cecilia geholpen had.
En dan had je nog dat foto boek dat voor 80% uit foto's bestond die ik ontwikkeld had bij Henk op het zeefdruk-project van de Stichting Mensen Zonder Werk,omdat het formaat van de negatieven niet meer gangbaar was, het kerkboekje dat door mij gemaakt was en de uitnodigen voor 9 april voor de familie. Maar bij de samenstellers van het fotoboek stond ik niet er bij.
Ik ben dan wel onterfd maar de oorsprong van het conflict ligt bij dit Huwelijksfeest. Ik heb toen nog gewoon gedaan alsof er niks gebeurd was, dat fatsoen had ik. Toen ik vroeg om het te corrigeren, hadden zij het fatsoen niet.
De kwaliteit is een stuk beter, dat komt omdat ik nog een camera heb en die doet het beter.
Met de Kerst zit de ex van Cecilia nog vrolijk te kaarten en zelfs bij het plannen van het feest tussen kerst en nieuw jaar was niks aan de hand, dacht men. Maar was dat wel zo, op de verjaardag van mijn ouders had Magda en ik het er nog over, volgens ons zou het niet lang meer duren en zo geschiede het ook. Begin januari was de vogel gevlogen en bleef Cecilia alleen achter. Mijn moeder belde me op om me te vertellen dat er iets ergs was gebeurd, ik dacht meteen aan me vader die zich met de fiets ergens te pletter had gereden, dus ik vroeg is er iets met mijn vader nee zegt ze maar Frans is bij Cecilia weggelopen, nou zei ik dat is niks nieuws dat wist ik in jullie al, toen heb ik er met Magda nog over gepraat.
Het is ook te zien, op de beelden van het huwelijksfeest, waar ze totaal vermagerd is en waar ze als een zombie rondliep.
Bij het maken van het eten de eerste dag in Ede waren ze mij per ongeluk vergeten eten te maken, ik ben vanaf het 22st jaar vegetariër, toen al 14 jaar. Inmiddels Veganist, maar dit terzijde. Dat waren ze vergeten, maar was dat wel zo, tijdens het bereiden van de maaltijd, kreeg ik een uitbrander, omdat ik Cecilia geholpen had.
En dan had je nog dat foto boek dat voor 80% uit foto's bestond die ik ontwikkeld had bij Henk op het zeefdruk-project van de Stichting Mensen Zonder Werk,omdat het formaat van de negatieven niet meer gangbaar was, het kerkboekje dat door mij gemaakt was en de uitnodigen voor 9 april voor de familie. Maar bij de samenstellers van het fotoboek stond ik niet er bij.
Ik ben dan wel onterfd maar de oorsprong van het conflict ligt bij dit Huwelijksfeest. Ik heb toen nog gewoon gedaan alsof er niks gebeurd was, dat fatsoen had ik. Toen ik vroeg om het te corrigeren, hadden zij het fatsoen niet.
De kwaliteit is een stuk beter, dat komt omdat ik nog een camera heb en die doet het beter.
Een paar weken geleden overleed een vriend van me, ik had hem nog ergens op video staan. Voor zijn dochter heb ik de opname gedigitaliseerd en merkte dat mijn recorder, op zijn laatste benen loopt. Dus ik heb deze video-band toch nog maar gedigitaliseerd, ik sta er niet op. Het was toen al duidelijk. Que sera sera, what ever wil be, wil be.
Natuurlijk kon ivm het niet op me laten zitten, perfectionist als ik ben, daarom heb ik deze ban opnieuw gedigitaliseerd dus de kwaliteit is nu een stuk beter.
Natuurlijk kon ivm het niet op me laten zitten, perfectionist als ik ben, daarom heb ik deze ban opnieuw gedigitaliseerd dus de kwaliteit is nu een stuk beter.