Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

IMac 2012 en hoe je door onderschatting in de problemen komt.

%19 %570 %2020, %RPermalink
Ergens vorige week belt A. M. op een fotografe voor de krant hier in Limburg. Haar computer deed het niet meer. Nu was ze in oktober vorig jaar ook al bij me geweest, maar toen kreeg ik hem weer aan het lopen, ik had haar toen gezegd, koop een nieuwe IMac, want deze harde schijf gaat binnen een half jaar weer kapot en zie ik had gelijk gekregen, of bijna gelijk gekregen. Wat moet ik doen zegt ze zonder computer heb ik niks. Nu heb ik nog een oude Mac Pro van 2012. Haar IMac was overigens van het zelfde jaar. Ik zeg je kunt die van mij hebben tot de tijd dat je een nieuwe hebt. Een IMac huren kost een 129 euro per dag, als je dan 3 weken moet wachten op een nieuwe, dan weet je het wel. Ik zeg nog tegen haar, als je een nieuwe koopt, kies voor 16 gb, ik heb nog 16 gb hier liggen van mijn nieuwe Mac dan heb je 32 en dan heb je 500 euro gespaard. Je moet wel 250 euro meer betalen  voor naar 16gb te gaan, maar naar 32 gb kost 750 euro meer. 
Ik maakte mijn MacPro in orde voor haar en ze kwam me halen. In de auto zegt ze, ik heb de nieuwe IMac bestelt, met 8gb intern. Ik zeg dat heb ik je niet gezegd, maar R, haar ex had gezegd dat er 8 gb in moest. (Dat was gelogen, ben ik achteraf achter gekomen.), want wat deed het toeval, van R ging ook de harde schijf kapot 1 week erna en die nam ook contact met me op. Toen kon ik het niet nalaten om er eens naar te vragen. Maar ondertussen hadden zich allerlei ontwikkelingen gedaan. 
De IMac die ze bij een vriend had staan, werd ook opgehaald, die vriend had al de hele dag zitten te proberen om hem aan de praat te krijgen, maar dat was niet gelukt. 
Ik sloot bij haar de MacPro aan, installeerde de software waar ze mee moest werken, en ze bracht me naar huis. Ondertussen was het al laat in de avond en ik moest nog eten. 
In de auto doet ze me het volgende voorstel, als je de computer maakt, dan krijg je de helft van de verkoopsprijs, nou dacht ik dat ding is een 900 euro waard, als hij het doet, en dat zijn dan euro. Maar eerst moest ik weten of hij het nog doet. 
Thuisgekomen zet ik hem op mijn werkkamer op een tafeltje sluit hem aan en 2 minuten daarna heb ik hem aan de praat. Je moet maar ff weten hoe. De schijf formatteren lukt niet meer, dus inderdaad kapot. Nog gekeken of met allerlei toetscombinaties de schijf zichtbaar te maken lukte ook niet. De schijf is definitief kapot. Hoe verder? Ik bel haar op. Ik zeg de computer doet het, maar de schijf is kapot. Moet ik proberen hem te maken. Dat was goed. 
Ik bestel het gereedschap en de plakstrips en een harde schijf 3tb Western Digitale Purper, bij elkaar voor een 154 euro. De Blue is goedkoper, maar in de recensies las ik dat deze stil was en de Blue veel kabaal maakt. De originele schijf is een 5400 rpm en deze ook. 7200 rpm zijn vele malen duurder zag ik. De originele is een seagate Baracuda. En blijkbaar heeft Apple bij de originele een sensor ingebouwd om de temperatuur te regelen, maar daar was een aparte kabelbundel voor in de reparatie set. 
De dag erna kwam de reparatie set. Ik deed gewoon dat wat ik in mijn huishouden moest doen, om vrij te zijn in mijn gedachte, van je moet ook nog dit en dat doen en begon aan de klus. Eerst had ik me voor de zekerheid de demonstratie film nog eens goed bekeken wat stond op de site waar ik de reparatie set gekocht had. In het begin had ik wat moeite op het wieltje wat je nodig hebt om de plakstrip te doorsnijden om die er tussen te houden, maar er waren voldoende wieltjes erbij. Dus na 3 keer had ik het door hoe het moest en sneed ik de plakstrip door. Ik ging met de computer naar een grotere tafel, want het computertafeltje waar hij op stond was te klein, vond ik. Ik legde hem op zijn achterkant en bevestigde de zuignapjes op de plekken van het scherm hoe dat was in het instructiefilmpje en tilde het voorzichtig op en zie het scherm zat los, wow dacht ik wat een overwinning. Er moesten nog 2 kabeltjes los van de monitor, dat gin vrij eenvoudig en ik zet het scherm recht. Hij zat nu nog alleen met de plakstrip aan de onderkant vast. Aan de zijkanten zaten 2 lipjes aan elke kant een, om de plakstrip los te trekken, dat deed ik en ik kon het scherm er uit tillen. Het was me gelukt. Eenscherm los maken van een IMac zonder dat het kapot ging. Dat kan niet iedereen voor de eerste keer, de meesten durven er nog niet eens aan te beginnen, maar daar heb ik geen boodschap aan. Ik heb dan wel faalangst, volgens de psycholoog van het MuMc, maar ik vraag me dan wel altijd af wat die andere mensen hebben, die dat niet durven. In ieder geval het was me gelukt. De harde schijf vervangen is zo gebeurt, maar dan moeten de randen schoon zijn, dus alle oude lijmresten moeten er af, zowel van het scherm als de behuizing, daar ben je wel ff mee bezig. Als dat klaar is dan de plakstrips er weer op. Dan is nog moeilijk ook, zeker wanneer de strip niet aan de juiste kant de beschermlaag wil los komen. Maar uiteindelijk was dat ook gelukt en begon ik aan het terugzetten van het scherm. Het moeilijkste vond ik het terugzetten van de 2 kabels, maar na wat gevloek en getier, kreeg ik ze er toch op en liet het scherm voorzichtig op zijn plaats zakken. Het was gelukt, ik had een schijf vervangen van een IMac een van de moeilijkste klussen in computerreperatie. De dag erna ben ik hem gaan installeren. Even van alle spanningen bekomen.
Bij het installeren sluit je de computer aan via een ethernetkabel op internet. En dan start je hem op, je hoeft niks te doen, het is een Apple. Automatisch formatteerde hij de schijf en zet het oorspronkelijke systeem er op en dat is mountain Lion 10.8.5, om het laatste systeem te installeren, heb je 10.9 nodig. Dat heb ik in mijn appstore zitten, dus dat was geen probleem. Het kost alleen iedere keer tijd. Van systeem 10.9 naar Catalina. 10.15 dus. Het had er nog nooit opgestaan. Gekeken of alles het deed ook even wat muziek ervoor gezet. En ook dat was In orde. Bovendien was hij erg stil. Ik had de goede schijf gekocht. Och ja ik had hem ook nog helemaal schoongemaakt van binnen, want er verzamelt zich heel wat stof in een computer na 8 jaar, de ventilator zat ongeveer dicht van de stof, wie weet is dat ook wel de oorzaak geweest dat de harde schijf kapot ging. Ik heb in huis een Dyson luchtreiniger staan, dat helpt om de ruimte stofvrij te houden. 
Ik belde op dat de computer gemaakt was. Ze kwam hem halen en vroeg me wat ze er voor kon vragen. Ik heb hem zien staan met 1 tb en 8 gb voor 900 euro en in die van jou zit 16gb en 3 tb. Dus 900 euro moet je er zeker voor krijgen. Ik heb nog aangeboden om de computer te installeer. Bij de persoon die hem kocht. Ze verkocht de computer, voor 800 euro. Dat was al ver onder de prijs, wat hij waard was. Maar goed, niet iedereen kan een computer verkopen. Ik moest dus 400 euro krijgen dat was afgesproken op een voorstel wat ze zelf had gedaan. De helft van de verkoopprijs, ik weet ook wel dat dit in principe veel is, maar dat is niet mijn pakkien an, dan moet je niet ze niet zo’n  stom voorstel doen. Het kan natuurlijk zijn dat ze, me onderschat had. 
De ellende begon. Ze vond dat de onderdelen voor de reparatie gedeeld moesten worden en dat ik dan maar 325 euro moest krijgen. Ik schreef haar terug, nee dat vind ik niet, want afgesproken is dat ik de helft van de verkoopsprijs kreeg en niet de helf van de verkoopsprijs - de onderdelen, bovendien kon het niet zo zijn dat ik ging betalen voor iets wat zij kapot had gemaakt. Ze maakte de 400 euro over, maar ik was wel kwaad, hoe kun je nu zo gierig  zijn en zo bot. Ze had een computer van mij in bruikleen gratis, daar betaal je normaal 129 euro per dag voor. Ik maak haar de computer, waar ze normaliter niks voor terug had gekregen. Het zette een domper, op het feit dat het me gelukt was om een harde schijf te vernieuwen van een IMac. Hoe scrupels kunnen mensen zijn. Dan begrijpen ze ook nog niet dat je er mensen mee kwetst. Het enige wat telt zijn de eurotekens in hun ogen en dan ga je over lijken. Maar voor mij was het een les om dit nooit meer te doen. 
Maar goed ik had de 400 euro en die gingen rechtstreeks naar mijn spaarrekening op. 
Naar een paar dagen, begon een zekere Paul me te appen. Hij vond te computer te langzaam, hij had een kwartier nodig voor op te starten. Nou dat leek me overdreven, dat de computer langzaam is, dat weet ik, want zij koopt altijd de goedkoopste uitvoering, voor mij altijd onbegrijpelijk, de camera kost bijna 6000 euro daar komen de objectieven nog bij, maar de computer mag niks kosten, dat is hetzelfde als je een versterker koopt van 20.000 euro en je zet er boxen op van een tientje. Dat werkt ook niet. De boxen moet even duur zijn als de versterker en vaak nog duurder. Dan had ze beter in 20012 een Mac Pro kunnen kopen. Een harde schijf verwisselen van die machines, kan iedereen. Die kost dan wel met scherm bijna 5000 euro in die tijd, maar die was nog zeker 10 jaar zonder problemen mee gegaan, dus je haalt het er ook weer uit. 
Paul was niet bij me geweest om hem te installeren. Dus hoe moet ik nu van afstand zien, wat Paul allemaal geïnstalleerd heeft. Nu was ik met R bezig te communiceren over zijn kapotte harde schijf. Dus ik had geen tijd voor Paul, ook omdat ik geen informatie kreeg over wat hij geïnstalleerd heeft. De dag erna had ik alle mogelijkheden in een app met afbeeldingen, maar Paul wilde de computer terug brengen. De verkoopster A.M. Belde me op met de mededeling dat ze de 400 euro terug wilde hebben. Terwijl ze in dezelfde zin zegt dat ze een andere koper had. Maar laten we de andere koper even vergeten. Natuurlijk hoef Kidman geld niet terug te geven. Dat was niet de afspraak. Er was afgesproken dat als ze de computers verkocht ik de helft kreeg. Ze had hem verkocht. Wat daarna komt is niet mijn pakkie an, want daar heb ik geen controle over. 
Bovendien ze had een andere koper. Blijkbaar had ze daar een andere prijs mee gemaakt. Toen stuurde ze een app dat ze 350 euro terug wilde, de maat was vol. Afspraken maken kun je met haar niet. Het enige wat telt is ze zelf, ze heeft niks met mensen. Ze heeft ook niet in de gaten wat andere doen voor haar. Mijn Mac Pro moest maar terug komen en want de waardering om iemand uit de brandt te helpen die in de problemen zat, zat niet in dat mens. Ik had haar, toen ik de computer klaar had te geven aan haar kinderen, of iemand anders die geen computer kan kopen, die zijn makkelijk te vinden, zeker voor een fotograaf, die overal komt. Dan had ik wel niks verdient, maar daar gaat het te om in het leven. Ik heb aak genoeg oude iPads en telefoons die ik niet mee gebruikte weggeven aan mensen dienhet niet konden betalen.  Maar dat zat er niet een. De liefde naar de andere medemens heeft ze niet. Langzamerhand werd me duidelijk waarom haar ex plotseling met een andere vrouw was gaan wonen. Blijkbaar had ze er geen moeite mee. 
Ik heb mijn computer terug, het vertrouwen was weg, dat heb ik haar nog gezegd, maar dat begreep ze niet. Ik heb de deur dicht gedaan en dat was het dan. Jammer, nee. Want je moet niet met mensen om gaan die je niet kunt vertrouwen in dat wat ze zeggen. 
Viviënne
Comments

Stunt

%16 %349 %2020, %RPermalink
Tijdens dat gesprek bij de Winkel van Sinkel vroeg men mij waarom ik bij de Meubelbeurs was weggegaan.

We schrijven het jaar 1992. Ergens in januari hielden we onze jaarvergadering. Dan konden ideeën gespuid  worden voor het komende jaar. Een van de medewerkers, was dhr. Jongen. Niet slim, maar ook niet dom zo een beetje er tussen in, maar ontzettend dominant. 
Tijdens die vergadering opperde hij het idee, dat alle bejaarden een stuk vla zouden krijgen omdat we 15 jaar bestonden. Nou het idee viel in goede aarde. Maar Jos Reijnders de projectleider en tevens voorzitter van de bijeenkomst vroeg, wie organiseert dat. Nou zei ik de persoon die het idee had. Die deed het niet. Toen vroeg men Jos om het te doen, maar die zei daar heb ik geen tijd voor, bovendien is het jullie idee, dus doe het ook maar. Uiteindelijk kwam het bij mij uit, maar ik had er geen zin in, gezien het voorval in 1986, waardoor ik de meubelbeurs moest verlaten. 
Wat was er gebeurt in 1986.
We hadden een nieuwe bus nodig en omdat ik ooit automonteur was geweest, vroegen de rest van de medewerkers of ik dat wilde doen waar ze de bus konden kopen, onder de beste voorwaarden. Dat deed ik, samen met Cor ging ik aan de slag. We liepen heel wat bedrijven af. Dealers, want ik vond dat je een bus alleen maar bij een echte dealer kon kopen. De bedrijven brachten de verschillende offertes persoonlijk naar de meubelbeurs. Sommige mensen komen dan in paniek. Behouden dan niet meer het overzicht en beginnen je achter je rug om zwart te maken. Ik deed niks verkeerd, hield me gewoon aan mijn opdracht. 
De vergadering kwam en men vond dat Ik ook de niet dealers er bij moest betrekken. Dat wilde ik best doen, maar dan moest dat zwart maken van mij, waar sommigen mee bezig waren stoppen en er moest een goedkeuring komen van het bestuur dat we die bus konden kopen, want anders werkte ik me uit de naad, maar dat had geen zin, als we niet de toestemming hadden om hem te kopen, dus Ger, als penningmeester (en grootste roddelaar als het om mij ging, moest een afspraak maken met André Amkreutz, de toenmalige bestuursvoorzitter van de Stichting waar we onder vielen. 
Ik had op een gegeven moment alle offertes binnen, maar de toestemming was nog niet geregeld, Ger was een pessimistisch mens, die er al bij voorbaat van uit ging dat de toestemming er niet kwam en ik was het tegenovergesteld, ik ging er vanuit dat hetgeen probleem was. En tegen tegenslagen kon hij niet, dus gebeurde er niks, weken gingen voorbij, maar op elke werkvergadering, kwam hij weer vertellen dat hij het nog geen afspraak had gemaakt, want hij had er geen tijd voor gehad en het ging allemaal te snel. Er moest iets gebeuren, want de offertes hadden allemaal een tijdslimiet en waren geldig tot een bepaalde datum en als de keuze gemaakt was, was ik van plan om al die andere bedrijven op te bellen en hun te bedanken voor hun medewerking, want zo hoort dat, vond ik. Ten einde raad, belde ik de projectleider op, om te vragen of ik het kon doen. Dat vond hij goed, want hij besefte ook dat al het werk voor niks zou zijn geweest, als die toestemming er niet kwam. Dus ik maakte een afspraak met de voorzitter en de toestemming kwam er, bovendien was het binnen 5 minuten geregeld en kreeg het ook nog een feestelijke ondertoon met gebak en een glaasje wijn. Het kon niet beter lopen, dacht ik. Opgetogen trok ik dus de maandag daarna naar de werkbespreking waar ik van een koude kermis terug kwam, want ik werd uit de meubelbeurs gezet, omdat ik het werk wat een ander moest doen gedaan had en dat ging niet. Jos Reinders gaf niet thuis. Ik had alles in overleg gedaan, hij zou praten met de penningmeester, maar had dat niet gedaan. Nu was het geen ramp, want ik had genoeg anderen dingen te doen. Ik was bezig met de AMBI modules en zou stage gaan lopen bij het CBS. De tijd werd goed ingevuld. De bus kochten ze bij een bedrijf wat ik er buiten had gelaten, omdat die zaken deden in het criminele circuit en achteraf dacht ik, dat past bij die medewerkers die er bij zaten. In 1990 bouwde ik samen met Cor een houten huis voor een neef van me en ik vroeg hoe het ging met de meubelbeurs. Nou zei hij de omzet is nog maar 24000 gulden per jaar en die was ooit toen ik er bij was 80000 gulden per jaar. De markt was verzadigd volgens Ger, de pessimist die nog steeds penningmeester was. De markt is nooit verzadigt zei ik. Je moet hem alleen aanboren. Dat gesprek leidde er toe dat ik ergens in 1990 weer bij de meubelbeurs kwam en binnen 1 jaar tijd zaten we op een omzet van 94000 gulden. Ik had de markt aangeboord. Alles is een kwestie van organiseren en blijkbaar ben ik daar goed in. 

Dat wat wat in 1986 gebeurt was wilde ik niet meer, dus als voorwaarde stelde ik dat ik het zou doen en niemand zou zich er mee bemoeien. Toen ik dit vertelde in het gesprek met de voorzitter van de Winkel van Sinkel, zag ik aan hem dat hij het niet kon, maar dit terzijde. 
Ik regelde alles tot in de puntjes, toch ging dhr. Jongen zich er mee bemoeien en ben ik uit de Meubelbeurs  gestapt, want men hield zich weer niet aan de afspraak en weer kreeg ik geen steun van Jos Reinders, wat een slap figuur was dat toch. 

Ondanks dat ik er toen uit ben gestapt ging de stunt gewoon door. Ik was er dan wel niet meer bij, maar Cor nam voor mij de honneurs waar en het had ook door niemand anders kunnen worden uitgevoerd, want hij was de enige vrijwilliger, die er al 15 jaar bij was. 
Enkele weken daarna werkte ik via de banenpool bij het stadsarchief en op het einde van dat jaar ook via de banenpool bij de PABO in Heerlen, vandaar uit ging ik enquêtes maken voor de Hogeschool, ik raakte weliswaar zwaar overspannen in 1999, dat 3 jaar daarna leidde tot ontslag, maar de gouden handdruk die ik toen kreeg daar leef ik nu goed van. Je kunt nooit zover kijken in je leven, maar uiteindelijk is het toch goed gekomen. 




Viviënne
Comments

Het verleden haalt je in.

%13 %458 %2020, %RPermalink
Heb je dat ook wel eens dat het verleden je inhaalt. Dat had ik gisteren. Ik zat op een sollicitatiegesprek bij de Winkel van Sinkel in Heerlen. De gesprekspartners waren de voorzitter en de coördinator van het bestuur. Toen het gesprek bijna beëindigd was kwam dhr. Claessens binnen. Die kende ik nog van de Lorenhof een tuindersvereniging in Welten waar ik ooit een tuin heb gehad en waar hij in het bestuur zat en waar al zeker was dat hij voorzitter van de club zou worden, omdat de voorzitter er mee zou stoppen. Ik ben er toen uitgeknikkerd omdat ik een van de ex bestuursleden voor dieven had uitgemaakt, wat waar was, want ze hadden het zelf toegegeven dat ze spullen uit mijn tuin hadden gehaald, waarvoor ik betaald had.  Toen die binnen kwam raakte ik de weg kwijt. Het gesprek liep in eerste instantie goed, maar de vragen die ik stelde werden niet positief beantwoord. Het waren wel slimme vragen van me, want ik wilde weten hoe de structuur was en daar kwam ik tijdens het gesprek niet achter. Ik had er diverse keren naar gevraagd en voorbeelden aangedragen, hoe wij werkten op de meubelbeurs, maar hoe zij werkten, dat vertelde men niet. Dus ik probeerde het over een andere boeg te gooien en dat lukte, de voorzitter trapte er met beide poten in. 
Ik begon over de website. Ik zei de website presenteerde een gebouw, maar niet de kleding die jullie verkopen, bovendien mis ik het team. Dat willen de mensen niet zei de voorzitter. Nou dat is een antwoord van een dictator. Hij had moeten zeggen we zullen het de mensen vragen en als ze het willen doen we dat, of we zullen het vragen, maar ik denk dat ze het niet willen, maar deze antwoorden gaf hij niet, hij zei, dat willen de mensen niet. Hij wil het niet en hij beslist. Dus als vrijwilliger daar heb je niks te vertellen, hij maakt de dienst uit. Daarom is ook te begrijpen, dat 29 van de 30 vrijwilligers ouder is dan 65 jaar. Mij had men overigens jonger ingeschat.  Jongere mensen kunnen en willen daar niet werken, want de huidige mentaliteit is een mentaliteit van inspraak en mee kunnen beslissen, werkbesprekingen kende men ook niet. Voor de verdeling van het werk kende men 2 mensen. Die dat deden. Je moest opgeven wanneer je kon en dan werd je ingedeeld. 
Nu moet je je voorstellen dat wij in 1977 al een systeem hadden van inspraak van vrijwilligers, die ook nog alles bepaalde. En deze organisatie had dat nog steeds niet. Deze organisatie wordt geleid die deze zaak in 1971 begonnen is en zijn kindje niet kan loslaten. Hij begrijpt niet dat aan elk leven een einde komt.
Ik heb in zoveel dingen het initiatief genomen, maar ik heb alles heel makkelijk kunnen loslaten. Mensen vertrouwen dat ze het alleen verder kunnen, daar gaat het toch om in het leven. Opleiden naar volwassenheid. Blijkbaar kan dat niet iedereen. 
En dan had je nog die kleren, een webshop wilde hij niet, maar dat had ik ook niet gezegd, een pagina maken waar je laat zien wat je verkoopt en dat elke week vernieuwen. Daar kreeg je ook meer klanten mee. Meer klanten wilde hij niet, dhr. Edgar Peeters, ze hadden een vaste klantenkring en daar had hij genoeg aan. Dus voor iedereen die dit leest, je bent niet welkom in de Winkel van Sinkel van Heerlen, als je niet tot de vaste klantenkring behoort, dat is wat dhr. Peeters hier zegt. 
Dhr. Edgar Peeters zit op dood spoor en zolang hij het er voor het zeggen heeft, blijft hij op dat dode spoor zitten. Er zit geen vernieuwing en verjonging in de winkel, hij ergerde zich er aan dat, dat handelaren hem de merk kleding voor een appel en een ei er uit haalde, maar toen ik zei dan maak je die toch duurder, dat kon niet, want dat was niet eerlijk t.o.v. de mensen met een kleine beurs, je kon voor 11,35 een compleet pak voor mannen hebben. En ze hadden het al eens op 11,50 gezet en toen waren de klanten in opstand gekomen. Als je je nooit aan vernieuwing van het klantenbestand doet is dat te begrijpen. Maar het zijn prijzen die niet meer bij de huidige maatschappij passen, denk ik. Merk kleding mag je rustig duurder maken, bovendien kun je, als je weet wie de handelaren zijn, de prijzen voor de ze mensen verhogen en voor de andere niet, dat deden we op de meubelbeurs ook. 

Nee dat was niet mijn pakje aan, daar ben ik te ambitieus voor, ik sta niet stil in mijn leven, ik wil vernieuwen, de winkel in de 21ste eeuw zetten, deze winkel zit nog in de 20ste eeuw. Ik wil modeshows organiseren, op jaarmarkten in Heerlen, Hoensbroek, Terwinselen. Dat lokt nieuwe klanten aan. Ik wil mensen aantrekken die herstelwerkzaamheden aan kleding doen, want daar is een tekort aan, recycling is meer dan alleen tweedehands kleding verkopen, ik wil jonge vrijwilligers aantrekken, die de winkel een nieuw elan geven, ik wil kleding via de website verkopen. In een Corona tijd. Maar helaas, wil de leider van deze winkel dat niet, vast geroest in zijn eigen ik, waarvan hij meent dat dit de enige weg is, want hij bestaat al sinds 1971. Maar de zelfde tijd niet meer. Maar als hij er niet meer is, wat dan, als dhr. Claesens het overneemt, dan zal het niet veranderen, dezelfde conservatieve persoon. De Coördinator misschien. Wie zal het zeggen, de toekomst gaat het uit wijzen, maar een toekomst zonder mij. 

Viviënne
Comments

Vrijwilligerswerk

%08 %536 %2020, %RPermalink
Ik had me ingeschreven bij 2 vrijwilligers centrales, een van Landgraaf en een van Heerlen. En op verschillende vacatures geschreven en zoals de verwachting was overal afzeggingen, want wie geeft een transgender nu werk, je kunt je tegenwoordig zo gemakkelijk verschuilen achter het Coronavirus. Het bestuur van de klimboom de voorzitter daarvan maakte het wel al te bont, volgens hem stonden ze op failliet gaan, er was niks meer te doen. En als het Corona virus voorbij was dan zou het nog maanden duren voordat ze weer een voorstelling konden organiseren, wat een onzin. De artiesten staan te schreeuwen om weer aan de slag te gaan. Dus een optreden heb je binnen een dag georganiseerd. Alweer iemand met Transgender Fobie. 
Nu had ik dit bericht op mijn Facebook gezet en Wiel Weijers meende dit te moeten doorspelen aan de voorzitter. Ik schrijf het niet op hoe ik dat vind, vul dat maar zelf in. Dus je begrijpt dat deze dat met beide handen aangreep om me definitief uit te sluiten zo, met jou kan ik niet samenwerken.

 Maar laten we eens alles op een rijtje zetten. 
Er staat een advertentie bij de vrijwiligers vacaturebank. Voor een bestuurslid bij de klimboom.
Ik ga op de site kijken en zie dat ze tot 1 juni niet actief kunnen zijn, wegens het Corona virus. Maar 1 juni is voorbij dus mag ik er vanuit gaan dat ze nu weer actief zijn. En als je verder bladert door de site hebben ze ook allerlei activiteiten. 
Op de site staat ook dat je voor een voorstelling contact moet opnemen met Wiel Weijers en Wiel is een klasgenoot van me en je weet hoe ze in Limburg zijn, juist ja een kruiwagen helpt altijd. Of hij nu lid is van het bestuur dat staat er niet, maar de indruk is wel gewekt. 
Dus ik schrijf in de mail duidelijk dat Wiel Weijers een klasgenoot van me was op de lagere school. 
Nu belt de voorzitter me op, vanmorgen. Ze waren bijna failliet, er waren geen activiteiten, (na die indruk had ik niet, gezien wat er op de website staat) maar zeg dat niet, ik laat hem zijn verhaal vertellen. Ze hadden a.s. Woensdag een vergadering van het bestuur. Nu had je me kunnen uitnodigen dacht ik toen, maar een uitnodiging bleef uit. 
Op het einde van het gesprek vroeg hij waar ik Wiel Weijers van kende, dat had ik duidelijk in het bericht geschreven een overbodige vraag dus. Maar mijn voornaam, mijn mannelijke stem en het feit dat ik bij Wiel Weijers in de klas heb gezeten, is er maar een ding zeker. Ik ben een transgender. En ook die conclusie mag jezelf trekken.

 Als je op dit moment geen bestuurslid wil, haal die advertentie dan weg. En zet die er weer op als Corona voorbij is. Maar als je wel een bestuurslid wil, dan nodig die persoon uit. Want misschien heb ik ideeën die optredens wel mogelijk maken. Die hun uit de crisis halen. En ik heb ideeën, want ik ben een multifunctioneel  media mens. 
 Was het nu omdat ik transgender ben, dat wordt natuurlijk ontkend, want ze doen niet discrimineren. Dat kun je ook niet toegeven, want dat is strafbaar. Maar goed denk er maar eens over na en misschien kom je tot de zelfde conclusie die ik heb gedaan. 
En tot slot, het is En was niet netjes van Wiel Weijers om het berichtje op mijn Facebook site door te sturen aan de voorzitter. 
Viviënne
Comments

Sony RX100 M7

%04 %843 %2020, %RPermalink
Je moet ook eens iets opschrijven over stommiteit die je begaat in je leven. Want niemand is perfect.

 Ik was op zoek naar een camera, zo’n kleintje om mee te nemen in je broekzak. Ik heb wel van die dingen, maar de meeste zijn al meer als 10 jaar oud en de techniek staat nu eenmaal niet stil. Het oog was me gevallen op de RX100 M7 van Sony. Ooit had ik de w300 gehad en die deed het goed. En ook de Sony F828 was een goede camera. Dus waarom zou deze camera dan niet goed zijn. Er hangt wel een aardig prijskaartje aan van 1300 euro. Maar dan heb je ook wat denk je dan. De techniek van de Alpha 9 zou er in zitten. Een camera van 3900 euro. Wow, denk je dan. Dat moet goed zijn.

 Nou de camera is een grote flop, als het de techniek is van de Alpha 9, koop die dan ook nooit, want dan gooi je bijna 4000 euro over de balk. 
Ik heb er 1300 over de balk gesmeten. Ik had er beter aan gedaan de Z50 van Nikon te kopen. Dan had ik mijn oude DX lens nog kunnen gebruiken. Maar ik sukkel kocht deze Sony RX100 M7. 
Wat is er mis aan.
No om te beginnen iedere keer als je het klepje open doet, om het kaartje er uit te halen, valt de accu er vanzelf uit. Om een betere vergrendeling te maken dat die bleef zitten, dat minuscuul stukje plastic was te veel gevraagd voor Sony, wat meen je dan wordt de camera te duur, dan zijn die 1300 die ze voor die rotzooi vragen te weinig.
We halen het toestel uit de doos en dan zit er geen oplader in om de accu via een lossen oplader op te laden. Er zit wel een oplader in met een minuscuul   klein kabeltje, maar opladen moet je via de camera. Het kabeltje is zo klein dat dit een hele tour wordt, om hem aan die oplader te krijgen. Ik had gelukkig nog een kabel van mijn PCX50 koptelefoon van Senheiser. Een flinke lange kabel. Die deed het ook en daar laadt ik hem mee op. Het ontbreken van een losse oplader is een echte miskleun, je moet nu iedere keer de accu er uithalen om je reserve accu op te laden. Alsof 1300 euro niet genoeg is voor zo’n camera.  In de doos vind je ook 2 touwtjes om een nekriem aan vast te maken. Helaas ontbreekt die nekriem. Daar was de camera met zijn 1300 euro blijkbaar te goedkoop voor om die er bij te doen. Ik heb er de nekriem van mijn p7700 er aangezet. Wat wil je anders. Het begon al met een teleurstelling toen ik de doos openmaakte. 

 Heb ik bij de Nikon 1 mechanisme handeling nodig om van 1 beeld fotografie naar meer beelden te gaan per seconden, wat zelfs kan onder het fotograferen. Dan heb je daar bij Sony minimaal 3 software matige handelingen voor nodig en dat gaat niet onder het fotograferen. De vogel die net weg vliegt, is dan allang weg. Voor de opslag heb je een apart kaartje nodig. Het moet minimaal een schrijfsnelheid hebben van 100mb per seconde.
Je zou kunnen zeggen, dan zet ik hem altijd op meer beelden per seconde. Het nadeel is, dat hij dan 9 beelden per seconde maakt en die 9 beelden ook gaat opslaan en daar tijd voor nodig heeft. Dus foto’s maken en dan snel daarachter weer foto maken, gaat niet, want hij heeft dan een halve minuut nodig voor alle foto’s van vasthouden op te slaan, dus weg met je snelle fotografie. Blijkbaar heeft Sony het geheugen vergeten voor het tijdelijk wegschrijven in een intern geheugen die snelle fotografie mogelijk maakt, en blijkbaar zit dat ook niet in de alpha 9 waar dat nog meer speelt, want daar zit een 45mp chip in. Wat ik al zei dat is nog meer geld over de brug smijten. 
In de RX100 M7 zit een 20mp chip in. In de Nikon P7700 zitten in het draaiknop je boven, 3 standen die je zelf kunt programmeren. Daar kun je in zetten dat je snel van 1 foto naar meer foto’s wil gaan. Sony heeft ook zo’n knopjes verborgen onder andere knopjes dus niet apart. Zo kun je het emmertje programmeren en de FN knop, maar programmeren om van 1 beeld naar meerder beelden in een keer te gaan zit er niet in. 

 De zoeker gaat als een idioot over het beeld, je wordt er gek van, soms staat hij zelfs helemaal niet in beeld dan moet je met je vinger op het scherm drukken om de focus ergens op te richten. En dan springt dat ding van hot naar haar als je b.v een landschapsfoto maakt. Dan maak je de foto en dan zet je hem op de computer en dan is de foto wazig. Eendjes tussen het riet fotograferen, vergeet het maar totaal onmogelijk met deze camera  en dan maar te zwijgen van filmen, dat is schier onmogelijk. Dus daar correspondeerde ik over met Sony zij stuurde me naar 1 pagina in de handleiding, een handleiding die er niet bij is als je hem koopt, maar alleen te vinden is op internet. De mogelijkheden die hier in beschreven staan. Val je steil van achterover en je kunt alles in een camera duwen, maar hier slaat Sony toch echt de plank mis. Een kleine camera moet handzaam zijn, met weinig toeters en bellen, maar als je de handleiding ziet van deze camera, dan krijg je een hartinfarct en raak je in één klap over spannen. Waar moet ik beginnen. 
Maar goed het programmeren van een vast punt in de camera zoals de medewerker omschreef werkte niet. Dus ik heb zoek naar wat er wel mogelijk was, zonder handboek en ik vond het. Er zijn minimaal 4 software instellingen nodig om dat ding stil te krijgen en wil je dat ongedaan maken dan heb je dat ook weer nodig. Ze staan in 4 verschillende menu’s. En dan mag je de camera niet in de automatische stand zetten, want dan werkt het niet meer. Je kun hem wel in de A zetten. Maar dan moet de camera wel altijd in de RAW stand staan.

 Laten we het hebben over iets dagelijks. Je ziet een leuk kevertje zitten en je denk daar maak ik een foto van. Tevergeefs zoek je naar de Macro stand. Waar normaal kleine camera’s dit hebben zitten in het draaiwieltje achter op de camera, heeft Sony dat niet. Sony lost dat, het verwondert je niet software matig op. Automatisch werkt het alleen als de camera in automatisch staat. Dan ga je naar het kevertje  toe met de camera en dan moet je ook meteen een foto maken op die afstand als je het logo linksboven in de hoek het macro tekentje zichtbaar wordt. Ga je nog korter bij dan is de foto altijd wazig. Macro werkt dus voor geen meter. 
Heb je de camera niet in automatisch staan, dan heb je weer minimaal 3 handelingen nodig door een ondoordringbaar menu om hem in de macro stand te krijgen. Je raad het al, de kever is weg.

 Pak nu de flitser. Er zit een weg klapbare flitser op. De werking van dat ding is ondoorgrondelijk. Je kunt de flitser softwarematig op uit zetten. Een overbodige handeling, als je het mij vraagt. Want als hij ingeklapt is moet hij het gewoon niet doen. Maar het mechanische aan het softwarematige hangen, kent Sony niet.  Maar als je hem aan zet en hij is ingeklapt, doet hij het gewoon. Hij klapt niet uit, hij flitst in zij kastje. Maar het is ook zo, als je hem uit zet en je klapt hem uit flitst hij niet. Zo’n miskleun heb ik nog nooit meegemaakt. Ik heb een P7700 en een p8200 van Nikon. Je moet je voorstellen de laatste is 2009 en de p7700 is van 2012. Als het te donker wordt, en de camera staat in automatisch komt het flitsschoentje gewoon naar buiten. 
Sony heeft geen nieuwe software gemaakt voor de camera ze hebben gewoon oude software steeds zitten uit te breiden en het zou me verwonderen en ik denk dat dit bij al hun camera’s zo is. Er zit geen enkele innovatie in, het is voortborduren op rotzooi van jaren geleden. 

 Je kunt de camera instellen op RAW, dat zien ze als innovatie, dat kon de Nikon P7700 al in 2012, ik bedoel maar, zou Sony dan 8 jaar achterlopen op Nikon. Instellen op RAW is de allereerste instelling. Daaronder kun je de kwaliteit van Jpeg instellen. Maar als ik toch alleen maar op RAW fotografeer, is dat toch te totaal overbodig. In de menu’s zijn alle dingen, op zwart gezet die je in die instelling niet kunt instellen. Ik heb de camera meestal op M staan. Dus instellingen voor de scène knop staan op zwart, maar de jpeg instelling voor alleen RAW staat niet op zwart, zijn ze vergeten, of ze weten niet wat if...then....else betekent in de programmeer omgeving.

 Ik heb de Nikon D800e een camera met een heleboel instellingen, maar de instellingen die je snel nodig hebt, zitten allemaal onder handbereik, zo dat het ook heel snel om te zetten is. Bij Sony is de vogel gevlogen, als je net een foto hebt gemaakt waar een andere instelling voor nodig is. Auto iso kun je bij de 800e in 1 handeling omzetten, zonder te kijken, een blindelingse handeling. Dat is bij sony niet mogelijk. Je moet dan de fn knop indrukken op de achterkant, dan verschijnt er een menu, en dan zie je dat hij net op meerder beelden staat, dan moet je met het draaischijf je op de achterkant helemaal naar de andere kant toe En dan kun je hem van b.v. iso 64 omzetten naar auto iso, dan druk je op ok en dan is het menu weg, wil je dan ook nog iets anders instellen, dan moet je weer het menu oproepen om dat andere in te stellen, en doe vooral niet draaien aan het schijfje, want dan gaat hij niet naar een ander menu, maar dan laat hij de verschillende mogelijkheden zien, in die specifieke mogelijkheid. 
Ik heb de camera altijd op M staan, behalve bij video. Maar bij een foto maken op M Manuel dus nu kun je bij de Nikon p7700 aan de voorkant met een apart draaiknopje het diafragma in stellen en met een draaiknop op de achterkant  de snelheid De Sony heeft op de lens een draai knop zitten, daar kun je het diafragma in stellen, aan de achterkant zit het kleine multifunctionele schijfje en die is er voor de sluitersnelheid. Dat hadden ze andersom moeten doen, je gebruikt meer de sluitersnelheid dan het diafragma.   Als je een beetje hard op dat knopje voor de snelheid drukt zit je in een ander menu. Totaal belachelijk deze constructie. Omzetten gaat niet.  Bij Nikon kun je zowel de draairichting als de functie omzetten. 
Dan de kwaliteit van de foto’s. Die is belabberd slecht. De camera kan niet om gaan met zo’n en schaduw, of de schaduw is zwart als de zon goed is of de zon is overbelicht als de schaduw goed is. Stel onder een boom zitten 14 jonge ganzen met pa en ma in de schaduw en de zon schijnt fel. Dat komt voor in het Welterpark in Heerlen. Buiten het feit dat de jonge ganzen allemaal wazig waren. Waren de beelden buiten de schaduw allemaal overbelicht. Ik zette de camera op automatisch hielp voor geen meter. Met een beetje camera krijg je het nog wel goed op je computer, zo niet bij Sony RX100 m7. Het blijft overbelicht. Er doken een paar andere Canadese Ganzen op, toen verdreef vader Gans van die 14 dat echtpaar. Een mooie scène en ik had hem in de continue stand staan en op automatisch. Het resultaat gewoon allemaal onscherp.

  

Daar heb ik dan meer als 1400 euro voor betaald voor dit resultaat. Dat is huilen met de pet op.
Sony RX100 M7 is bacher. Rotzooi, om het anders uit te drukken. De camera van Nikon voor 150 euro werkt beter en daar zit ook nog GPS in. Die zou je kunnen koppelen aan je telefoon, dan heb je hier ook GPS in. Kijk 1300 is te weinig om dat in te bouwen. Nikon doet het wel in een camera van 150 euro zetten, maar bij Sony betaal je 1300 euro en dan zit het er niet in. Dat is buitengewoon vreemd. Het koppelen aan je telefoon werkt niet, tenminste niet op mijn IPhone 11 Max pro een vrij recentere IPhone is er niet. Dus dat met die GPS dat kun je vergeten. 

 Laten we het eens over video hebben. Als je naar de instellingen van de video gaat dan vliegen de begrippen je om de oren. Veel begrijp ik er niet van, ik denk dat het uit de professionele wereld komt en dan vraag je je af wat dit te zoeken heeft op een een consumenten cameraatjes. Het woordje shutter vind je niet. 
Maar goed ik had nog een kaartje van de GoPro en ik zette het erin, met de GoPro kon ik 4K filmen. Bij de Sony gaat dat niet, schrijfsnelheid te laag.een nieuw kaartje moeten kopen, 64 euro extra kwijt. Nu was ik met de hond aan het wandelen en was er een muziek optreden bij een verzorgingshuis, je weet in Corona tijd vinden die buiten plaats. Ik denk dit is een mooie gelegenheid om hem uit te proberen. Na 5 minuten stopte hij er mee. Langer ging niet. Vanuit de hand filmen gaat niet langer dan 5 minuten, hij wordt anders te warm. Het is notabene een Vlog camera. Nee langer ging alleen maar van statief en de instelling moest verandert worden, maar dan liep ik wel de kans dat hij verbrande. Nou als hij verbrand dan stuur ik hem terug. Zoiets doms heb ik nog nooit meegemaakt. Je koopt een Vlog camera en na 5 minuten stop hij er mee. Dus wil je vloggen koop een IPhone 11 Max Pro want die doet het uren achterelkaar zonder uit te vallen. Ze zijn ongeveer even duur, de iPhone doet het altijd en de Sony geef er de brui aan, na 5 minuten.
Dan de kwaliteit van de beelden. De Sony kan niet tegen schitteringen van het water. Je krijgt het ook niet goed, de licht weerkaatsing is altijd overbelicht. Af en toe valt de kleur weg. Dat komt omdat de lichtmeter niet vast te zetten is. Dus dan spring hij naar een licht gedeelte en dan is de film onderbelicht of hij springt naar een helder gedeelte en dan is hij totaal overbelicht. 

 Ook in het filmen is de iPhone veel beter. 
Je kunt het geluid van de wind in de Sony reduceren, het helpt alleen geen meter. Ook daar is de IPhone veel beter in. 
Alles in ogenschouw genomen is deze camera een grote mislukking. En absoluut veel te duur. 200 euro was nog te veel voor deze bacher. 
Ze hebben een camera gemaakt met duizenden mogelijkheden, maar aan al die mogelijkheden heb je niks aan. Het is een camera die je op reis mee neemt, tenminste dat was de bedoeling, klein licht in gewicht, hoewel dat laatste tegenvalt. Hij is totaal niet handelbaar. Ik weet ook niet wie hem getest heeft. De meeste begrippen zijn voor een leek niet te begrijpen en daar wil je hem toch aan verkopen. Dat het filmen er na 5 minuten mee op houd, is ronduit belachelijk 
Conclusie Koop geen Sony RX100 M7 maar het beste is als je helemaal geen Sony koopt, want ik denk dat de software overal hetzelfde is. 

 De camera heb ik gekocht bij Kamera-expres. Ik heb met ze gecommuniceerd, maar ze nemen hem niet terug, terwijl ze dat wel moeten, want de camera’s voldoet niet aan de verwachtingen, ik heb gevraagd om hem om te ruilen tegen een ander product, waar ik zelf dan ook nog voor 140 euro aan bij leg, want dat is die andere goedkoper, ze geven niet thuis. 
Kamera-expres houdt zich niet aan de wet en als je je niet aan de wet houdt, ben je een oplichter zo simpel als maar wat. Ik had niet meer als 10-20 foto’s mogen maken. Wat een oplichterij. Als je de camera op meerder foto’s zet, en je houd hem 3 seconden vast staat de teller al op 27. Nogmaals Kamera-expres is de grootste oplichtersbende aller tijden, en dat past wel bij deze Sony. 
Viviënne
Comments