Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Genderdysfory

%14 %575 %2018, %RPermalink
Uiteindelijk is dan toch de kogel door de kerk. Op 23 April 2018 kreeg ik dan de mededeling dat ik toch Genderdysfory had. In Maart hadden me 2 psychologen ondervraagt en blijkbaar twijfelde men nog steeds of het maar een hype was van me ingegeven door de TV uitzendingen, die ik overigens niet gezien heb, omdat ik nooit naar de EO kijk. Bovendien is het bezoek aan de huisarts voor de TV-uitzendingen geweest. 
In ieder geval was het zeer enerverend, dat bezoek in maart. Na afloop zat ik in de trein en overdacht nog eens de hele sessie. In de trein schrijf ik ook meestal een verslag van het gebeuren, die ik dan naar mijn huisarts op stuur, want de mededeelzaamheid van de Vu naar mijn huisarts toe is huilen met de pet op. In de sessie heb ik het er over gehad dat ik ene Sandra een mail heb gestuurd (Sandra is een Klinefelter die van man naar vrouw was gegaan) die Sandra had mij medegedeeld dat ze om het vrouwelijk hormoon had gevraagd en dit ook had gekregen in plaats van het mannelijk hormoon en dat ze nu als vrouw door het leven liep, hierop had ik teruggeschreven dat ik dat ook wel wilde, maar dat ik daar nu veel te oud voor was. In de trein ben ik gaan zoeken naar de mail en zie ik had hem nog. Hij is van 6 februari 2008.  

Hier de mail:

Sandra

Als ik zo oud was als jou, toen ze het me verteld hadden, dan had ik ook voor die weg gekozen. Nu wil ik me daar niet meer aan wagen door alles te verliezen wat ik heb, het is al moeilijk genoeg als je er met 51 jaar achter komt,  dat  wat ouders al altijd geweten hebben.
Ik heb toen ik het bij mij ontdekt had al eens eerder contact gehad met iemand die die kant op is gegaan en zij voelde dat als een bevrijding. Je kiest een goede weg en het getuigd van moed om het te doen.
Vrouw heb ik me ook altijd gevoeld vaak meer als man. Nu voel ik me meer man, maar dat zal wel door de testosteron komen.
Vaak krijg ik mails van Klinefelters die zich beklagen over borstvorming en zich daar zelfs aan laten opereren. Ik heb dat niet, integendeel zelfs. ik heb ze altijd willen hebben. Als kind deed ik al altijd de BH van mijn moeder aan, stiekem, want niemand mocht het weten, en droomde van hoe het zou zijn als ik ook borsten had.


Uit de  mail blijkt dat ik me al eerder mijn mening had gegeven naar iemand die van Klinefelter vrouw was geworden, dus naar die ben ik ook opzoek gegaan en zie die had ik ook nog. Die is van 28 januari 2003, ik wist toen wel al dat ik het syndroom van Klinefelter had, maar ik wist toen nog niet dat ik een mozaïek was, want dat kwam 1 maand later en ik was toen ook nog niet bij de psycholoog Curfs geweest. 

Hieronder de eerste mail van 2003

Holy

Het gevoel van vrouw zijn heb ik sinds ik een kleine jongen was. Ik liep altijd met de BH  en in de kleren van mijn moeder, maar deed het wel zo dat niemand het zag. Ik ben nu 51 en nu ik sinds kort weet dat ik klinefelter heb komen deze gevoelens weer terug. Ik ben nu met een onderzoek bezig en het zou me niets verwonderen als ik ook zo'n uitslag heb als jou. Ik weet niet hoe oud je bent, maar of het op 51 jaar nog nut heeft betwijfel ik. Ik heb een vrouwelijke inplant van het schaamhaar, en een vrouwelijke vetverdeling, In het verleden kan ik me herinneren dat ze bij onderzoeken zeiden dat ik mijn organen verkeerd had zitten. Ik ken niemand met Klinefelter in mijn omgeving. Ik heb er wel behoefte aan om eens een keer met iemand te praten die het ook heeft, maar helaas.

Het had dus niks te maken met een TV uitzending, ik heb die gevoelens altijd al gehad en ik had toen alleen niet in de gaten, dat gevoel geen tijd kent. 
Deze 2 mail gaf de psychologen de overtuiging dat ik Genderdysfory had. 


De mails waren doorslaggevend deelde men mij mee, dus voor iedereen die dit leest, gooi nooit je mails weg. 




Viviënne
Comments