Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Kerstmis in mijn leven

%25 %506 %2019, %RPersoonlijkPermalink
Vroeger, als kind, was Kerstmis een mooie tijd. Geen scheldende of slaande ouders 1 keer per jaar vrede op aarde. Niet alleen in de wereld maar ook thuis. Opa en oma kwamen die dag. Misschien lag het daar aan. Het was de moeder maan mijn vader, en zijn stiefvader, want zijn echte vader was in 1949 overleden. 
‘S morgens beschuit met muisjes, allemaal aan de grote ovale tafel, die voor die gelegenheid was uitgetrokken, want normaal kwamen we niet in de kamer. Op de tafel stonden paddestoelen met kaarsjes voor elk kind 1 en in het midden 2 grote houten kandelaars met grote kaarsen. De houten kandelaars waren een cadeau van Tante Ketha en Ome Mies, de laatste had ooit gediend in het leger tijdens de oorlog in Indonesië en ondanks dat mijn vader niks moest hebben van legers en soldaten, stonden de kandelaars altijd met de kerst pontificaat midden op de tafel.  De boter was room boter of zoals we thuis zeiden goede boter. Ze zaten in ronde boterschotels, die alleen met de kerst op tafel kwamen in die tijd. Mijn moeder had er roosjes van gemaakt.  De kerststol ontbrak natuurlijk ook niet. Ook zelf gemaakt, evenals de rozijnen broodjes. Ik kan de smaak nu nog proeven. Ze waren heerlijk. 
Mijn moeder had de tafel in de nacht gedekt, toen we naar de nachtmis waren, want dat hoorde bij een rooms katholiek gezin. Een of 2 keer was het een echte witte kerst. 

 De kaarsjes op tafel en in de boom werden ontstoken. Ja in de begin jaren van de jaren vijftig hadden we echte kaarsjes in de boom. Goed geplaatst zodat er geen brand kon ontstaan, mijn vader was niet voor niks bij de brandweer op de mijn. De gordijnen bleven dicht, zodat het een gezellige bezigheid bleef. 
Cadeaus hadden we niet met de kerst, want wij vierden immers sinterklaas, ik denk dat we de enige waren in de straat. Want de meeste mensen vierde de kerst met cadeaus. Wilde mijn vader, wiens moeder een Duitse was, zich afzetten, tegen de Duitse traditie, na een oorlog met veel ellende en waar ze op het einde zijn vriend doodschoten door een verdwaalde kogel, wie zal het zeggen. Zelf vertelde hij nooit veel over de oorlog, die in die tijd nog vers in het geheugen lag van al die jonge gezinnen die hem op een of andere manier overleeft hadden. 
Het ‘s middags waren opa en  oma op het kerstdiners, een 5 gangen diner, dat begon met asperges met gevulde eieren en ham en eindige met mousse de chocolat, allemaal zelf gemaakt. 
Op mijn 22ste werd ik vegetariër, veroorzaakt door de 6 weken dat ik geen vlees mocht eten vanwege een leverontsteking. Vanaf die tijd ben ik me gaan afzetten tegen dat vreten op aarde. 2/3 van de wereldbevolking lijdt honger en hier kan het niet op. Daar is niks gezelligs aan. 

 In 1992 leer ik Veronika kennen, niet mijn zus, maar een vrouw uit Enzesfeld-Lindabrunn uit Oostenrijk. 20 jaar kerst in de Duitse traditie. Cadeaus en diner op de avond van de 24 december. De beschuit met muisjes heb ik er in gehouden in die twintig jaar, ook het ontbijt met zelfgemaakte broodjes. En de kaarsjes op de tafel en de roosjes in de botervloot, die dan nu niet meer rond was, maar wat geeft het, het ging om het idee. Veronika had een zoon Lukas en zo vormde we dan toch dat gezinnetje tegen wil en dank. Ik kon geen kinderen krijgen en zij geen man, door een apart karakter, dat door velen niet begrepen werd. 
Maar aan alles komt een einde. Ze verhuisde naar Oostenrijk en brandde alles achter zich af. Toen was ik weer alleen. Alleen met mijn hondjes. Eerst Fuchur en nu Fifi. 
Op kerstavond een traantje wegpinken bij het concert van André Rieu. Op kerstdag wandelen met de hond. Waar je niemand tegenkomt. Iedereen zit aan die gezellige tafel met de kaarsjes uit mijn jeugd.  
Viviënne
Comments