Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Het verleden haalt je in.

%13 %458 %2020, %RPermalink
Heb je dat ook wel eens dat het verleden je inhaalt. Dat had ik gisteren. Ik zat op een sollicitatiegesprek bij de Winkel van Sinkel in Heerlen. De gesprekspartners waren de voorzitter en de coördinator van het bestuur. Toen het gesprek bijna beëindigd was kwam dhr. Claessens binnen. Die kende ik nog van de Lorenhof een tuindersvereniging in Welten waar ik ooit een tuin heb gehad en waar hij in het bestuur zat en waar al zeker was dat hij voorzitter van de club zou worden, omdat de voorzitter er mee zou stoppen. Ik ben er toen uitgeknikkerd omdat ik een van de ex bestuursleden voor dieven had uitgemaakt, wat waar was, want ze hadden het zelf toegegeven dat ze spullen uit mijn tuin hadden gehaald, waarvoor ik betaald had.  Toen die binnen kwam raakte ik de weg kwijt. Het gesprek liep in eerste instantie goed, maar de vragen die ik stelde werden niet positief beantwoord. Het waren wel slimme vragen van me, want ik wilde weten hoe de structuur was en daar kwam ik tijdens het gesprek niet achter. Ik had er diverse keren naar gevraagd en voorbeelden aangedragen, hoe wij werkten op de meubelbeurs, maar hoe zij werkten, dat vertelde men niet. Dus ik probeerde het over een andere boeg te gooien en dat lukte, de voorzitter trapte er met beide poten in. 
Ik begon over de website. Ik zei de website presenteerde een gebouw, maar niet de kleding die jullie verkopen, bovendien mis ik het team. Dat willen de mensen niet zei de voorzitter. Nou dat is een antwoord van een dictator. Hij had moeten zeggen we zullen het de mensen vragen en als ze het willen doen we dat, of we zullen het vragen, maar ik denk dat ze het niet willen, maar deze antwoorden gaf hij niet, hij zei, dat willen de mensen niet. Hij wil het niet en hij beslist. Dus als vrijwilliger daar heb je niks te vertellen, hij maakt de dienst uit. Daarom is ook te begrijpen, dat 29 van de 30 vrijwilligers ouder is dan 65 jaar. Mij had men overigens jonger ingeschat.  Jongere mensen kunnen en willen daar niet werken, want de huidige mentaliteit is een mentaliteit van inspraak en mee kunnen beslissen, werkbesprekingen kende men ook niet. Voor de verdeling van het werk kende men 2 mensen. Die dat deden. Je moest opgeven wanneer je kon en dan werd je ingedeeld. 
Nu moet je je voorstellen dat wij in 1977 al een systeem hadden van inspraak van vrijwilligers, die ook nog alles bepaalde. En deze organisatie had dat nog steeds niet. Deze organisatie wordt geleid die deze zaak in 1971 begonnen is en zijn kindje niet kan loslaten. Hij begrijpt niet dat aan elk leven een einde komt.
Ik heb in zoveel dingen het initiatief genomen, maar ik heb alles heel makkelijk kunnen loslaten. Mensen vertrouwen dat ze het alleen verder kunnen, daar gaat het toch om in het leven. Opleiden naar volwassenheid. Blijkbaar kan dat niet iedereen. 
En dan had je nog die kleren, een webshop wilde hij niet, maar dat had ik ook niet gezegd, een pagina maken waar je laat zien wat je verkoopt en dat elke week vernieuwen. Daar kreeg je ook meer klanten mee. Meer klanten wilde hij niet, dhr. Edgar Peeters, ze hadden een vaste klantenkring en daar had hij genoeg aan. Dus voor iedereen die dit leest, je bent niet welkom in de Winkel van Sinkel van Heerlen, als je niet tot de vaste klantenkring behoort, dat is wat dhr. Peeters hier zegt. 
Dhr. Edgar Peeters zit op dood spoor en zolang hij het er voor het zeggen heeft, blijft hij op dat dode spoor zitten. Er zit geen vernieuwing en verjonging in de winkel, hij ergerde zich er aan dat, dat handelaren hem de merk kleding voor een appel en een ei er uit haalde, maar toen ik zei dan maak je die toch duurder, dat kon niet, want dat was niet eerlijk t.o.v. de mensen met een kleine beurs, je kon voor 11,35 een compleet pak voor mannen hebben. En ze hadden het al eens op 11,50 gezet en toen waren de klanten in opstand gekomen. Als je je nooit aan vernieuwing van het klantenbestand doet is dat te begrijpen. Maar het zijn prijzen die niet meer bij de huidige maatschappij passen, denk ik. Merk kleding mag je rustig duurder maken, bovendien kun je, als je weet wie de handelaren zijn, de prijzen voor de ze mensen verhogen en voor de andere niet, dat deden we op de meubelbeurs ook. 

Nee dat was niet mijn pakje aan, daar ben ik te ambitieus voor, ik sta niet stil in mijn leven, ik wil vernieuwen, de winkel in de 21ste eeuw zetten, deze winkel zit nog in de 20ste eeuw. Ik wil modeshows organiseren, op jaarmarkten in Heerlen, Hoensbroek, Terwinselen. Dat lokt nieuwe klanten aan. Ik wil mensen aantrekken die herstelwerkzaamheden aan kleding doen, want daar is een tekort aan, recycling is meer dan alleen tweedehands kleding verkopen, ik wil jonge vrijwilligers aantrekken, die de winkel een nieuw elan geven, ik wil kleding via de website verkopen. In een Corona tijd. Maar helaas, wil de leider van deze winkel dat niet, vast geroest in zijn eigen ik, waarvan hij meent dat dit de enige weg is, want hij bestaat al sinds 1971. Maar de zelfde tijd niet meer. Maar als hij er niet meer is, wat dan, als dhr. Claesens het overneemt, dan zal het niet veranderen, dezelfde conservatieve persoon. De Coördinator misschien. Wie zal het zeggen, de toekomst gaat het uit wijzen, maar een toekomst zonder mij. 

Viviënne
Comments