Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Stunt

%16 %349 %2020, %RPermalink
Tijdens dat gesprek bij de Winkel van Sinkel vroeg men mij waarom ik bij de Meubelbeurs was weggegaan.

We schrijven het jaar 1992. Ergens in januari hielden we onze jaarvergadering. Dan konden ideeën gespuid  worden voor het komende jaar. Een van de medewerkers, was dhr. Jongen. Niet slim, maar ook niet dom zo een beetje er tussen in, maar ontzettend dominant. 
Tijdens die vergadering opperde hij het idee, dat alle bejaarden een stuk vla zouden krijgen omdat we 15 jaar bestonden. Nou het idee viel in goede aarde. Maar Jos Reijnders de projectleider en tevens voorzitter van de bijeenkomst vroeg, wie organiseert dat. Nou zei ik de persoon die het idee had. Die deed het niet. Toen vroeg men Jos om het te doen, maar die zei daar heb ik geen tijd voor, bovendien is het jullie idee, dus doe het ook maar. Uiteindelijk kwam het bij mij uit, maar ik had er geen zin in, gezien het voorval in 1986, waardoor ik de meubelbeurs moest verlaten. 
Wat was er gebeurt in 1986.
We hadden een nieuwe bus nodig en omdat ik ooit automonteur was geweest, vroegen de rest van de medewerkers of ik dat wilde doen waar ze de bus konden kopen, onder de beste voorwaarden. Dat deed ik, samen met Cor ging ik aan de slag. We liepen heel wat bedrijven af. Dealers, want ik vond dat je een bus alleen maar bij een echte dealer kon kopen. De bedrijven brachten de verschillende offertes persoonlijk naar de meubelbeurs. Sommige mensen komen dan in paniek. Behouden dan niet meer het overzicht en beginnen je achter je rug om zwart te maken. Ik deed niks verkeerd, hield me gewoon aan mijn opdracht. 
De vergadering kwam en men vond dat Ik ook de niet dealers er bij moest betrekken. Dat wilde ik best doen, maar dan moest dat zwart maken van mij, waar sommigen mee bezig waren stoppen en er moest een goedkeuring komen van het bestuur dat we die bus konden kopen, want anders werkte ik me uit de naad, maar dat had geen zin, als we niet de toestemming hadden om hem te kopen, dus Ger, als penningmeester (en grootste roddelaar als het om mij ging, moest een afspraak maken met André Amkreutz, de toenmalige bestuursvoorzitter van de Stichting waar we onder vielen. 
Ik had op een gegeven moment alle offertes binnen, maar de toestemming was nog niet geregeld, Ger was een pessimistisch mens, die er al bij voorbaat van uit ging dat de toestemming er niet kwam en ik was het tegenovergesteld, ik ging er vanuit dat hetgeen probleem was. En tegen tegenslagen kon hij niet, dus gebeurde er niks, weken gingen voorbij, maar op elke werkvergadering, kwam hij weer vertellen dat hij het nog geen afspraak had gemaakt, want hij had er geen tijd voor gehad en het ging allemaal te snel. Er moest iets gebeuren, want de offertes hadden allemaal een tijdslimiet en waren geldig tot een bepaalde datum en als de keuze gemaakt was, was ik van plan om al die andere bedrijven op te bellen en hun te bedanken voor hun medewerking, want zo hoort dat, vond ik. Ten einde raad, belde ik de projectleider op, om te vragen of ik het kon doen. Dat vond hij goed, want hij besefte ook dat al het werk voor niks zou zijn geweest, als die toestemming er niet kwam. Dus ik maakte een afspraak met de voorzitter en de toestemming kwam er, bovendien was het binnen 5 minuten geregeld en kreeg het ook nog een feestelijke ondertoon met gebak en een glaasje wijn. Het kon niet beter lopen, dacht ik. Opgetogen trok ik dus de maandag daarna naar de werkbespreking waar ik van een koude kermis terug kwam, want ik werd uit de meubelbeurs gezet, omdat ik het werk wat een ander moest doen gedaan had en dat ging niet. Jos Reinders gaf niet thuis. Ik had alles in overleg gedaan, hij zou praten met de penningmeester, maar had dat niet gedaan. Nu was het geen ramp, want ik had genoeg anderen dingen te doen. Ik was bezig met de AMBI modules en zou stage gaan lopen bij het CBS. De tijd werd goed ingevuld. De bus kochten ze bij een bedrijf wat ik er buiten had gelaten, omdat die zaken deden in het criminele circuit en achteraf dacht ik, dat past bij die medewerkers die er bij zaten. In 1990 bouwde ik samen met Cor een houten huis voor een neef van me en ik vroeg hoe het ging met de meubelbeurs. Nou zei hij de omzet is nog maar 24000 gulden per jaar en die was ooit toen ik er bij was 80000 gulden per jaar. De markt was verzadigd volgens Ger, de pessimist die nog steeds penningmeester was. De markt is nooit verzadigt zei ik. Je moet hem alleen aanboren. Dat gesprek leidde er toe dat ik ergens in 1990 weer bij de meubelbeurs kwam en binnen 1 jaar tijd zaten we op een omzet van 94000 gulden. Ik had de markt aangeboord. Alles is een kwestie van organiseren en blijkbaar ben ik daar goed in. 

Dat wat wat in 1986 gebeurt was wilde ik niet meer, dus als voorwaarde stelde ik dat ik het zou doen en niemand zou zich er mee bemoeien. Toen ik dit vertelde in het gesprek met de voorzitter van de Winkel van Sinkel, zag ik aan hem dat hij het niet kon, maar dit terzijde. 
Ik regelde alles tot in de puntjes, toch ging dhr. Jongen zich er mee bemoeien en ben ik uit de Meubelbeurs  gestapt, want men hield zich weer niet aan de afspraak en weer kreeg ik geen steun van Jos Reinders, wat een slap figuur was dat toch. 

Ondanks dat ik er toen uit ben gestapt ging de stunt gewoon door. Ik was er dan wel niet meer bij, maar Cor nam voor mij de honneurs waar en het had ook door niemand anders kunnen worden uitgevoerd, want hij was de enige vrijwilliger, die er al 15 jaar bij was. 
Enkele weken daarna werkte ik via de banenpool bij het stadsarchief en op het einde van dat jaar ook via de banenpool bij de PABO in Heerlen, vandaar uit ging ik enquêtes maken voor de Hogeschool, ik raakte weliswaar zwaar overspannen in 1999, dat 3 jaar daarna leidde tot ontslag, maar de gouden handdruk die ik toen kreeg daar leef ik nu goed van. Je kunt nooit zover kijken in je leven, maar uiteindelijk is het toch goed gekomen. 




Viviënne
Comments